nîşandana nekarîn û muhtacbûna xwe ye; xuşû‘ û şukr e; xwemuhtacnekirina xelkê ye... Bi saya van taybetmendiyan heqîqeta evdîtiyê dikemile. Hinek weliyên mezin muweqqeten û bêyî ku bixwazin ketine nav fexr, naz û şetahetên terîqetê. Loma jî mirov bi riza xwe nabe peyrewê vê rewşa wan. Ew hadî ne, di rêya rast de ne, lê ne muhdî ne, nikarin xelkê bînin ser rêya rast, mirov li pey wan naçe.

   Ya Heştan: Hinek ehlê sulûkê ku bi lez in û tenê xemxwerê xwe ne, dixwazin wî fêkiyê ku li axretê tê xwarin, li dinyayê bixwin. Dixwazin di silûka xwe de wî fêkiyî bixwin. Bi vê xwestina xwe dikevin xeterê. Lêbelê çawa ku bi ayetan jî hatiye îlankirin

وَمَا الْحَيٰوةُ الدُّنْيَٓا اِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ

 û di gellek peyvan de jî hatiye îsbatkirin, bereke alema beqayê ji hezar bexçeyên dinyayê çêtir e. Loma jî divê mirov wan fêkiyan li vir nexwe. Eger bêyî xwestina mirov ew fêkî ji mirov re bêne dayin û mirov wan bixwe, divê hingê mirov şukir bike. Lazim e ku mirov wê weke mukafat nebîne, wê weke qenciyeke Xwedê ya ji teşwîqkirinê qebûl bike.

***

    Îşareta Nehan:

   Emê ji gellek fêkî û feydeyên terîqetê tenê neh heban bi kurtayî beyan bikin:

    Ya Pêşîn: Bi saya terîqeta rast keşf û beyana rastiyên îmanê di dereceya eynelyeqîn de eşkere dibe. Ew rastiyên îmanê jî maden, jêder û mifteyên xezîneyên ebedî yên jiyana ebedî ne.

    Ya Duduyan: Terîqet dibe navgînek û wî dilê ku navenda makîneya mirovan e û jê re weke zemberekê ye dixebitîne. Bi vê xebitandinê wan hestên din jî dide xebitandin û wan bi bal encama afirandina wan ve diajo. Bi vî rengî mirovan dike însanê kamil.