wan zewq, nûr û kerametên ku bêyî xwestina wan têne dayin, xweş dibînin û dîwane dibin. Wan tercîhî îbadet, xizmetê û werdan dikin û bi wî şiklî dikevin xeterê. Çawa ku di Xala Sisêyan ji Telwîha Heştan ya vê rîsaleyê de bi kurtayî hatiye şîrovekirin û di peyvên din de jî hatiye îsbatkirin, ev dinyaya han warê xizmetê ye, ne yê ucretê.

   Kesên ku li vir ucreta xwe dixwazin, wan meyweyên baqî û daîmî dikin meyweyên fanî û muweqqet. Mayina li dinyayê li xweşa wan diçe û nikarin bi keyf û eşq li jiyana piştî mirinê binêrin. Hema bibêje ew êdî ji jiyana dinyayê hez dikin; lewra ew bi şiklekî axretekê di dinyayê de dibînin.

   Ya Şeşan: Hinek ehlê terîqetê yên ku ne ehlê heqîqetê ne, siyên meqamên welîtiyê û numûneyên wê yên piçûk bi meqamên eslî û giştî şaş dikin, dikevin xeterê. Di Şaxa Duduyan ya Peyva Bîst Çaran de û di Peyvên din de ev rastî bi awayekî bêguman hatiye îsbatkirin: Roj bi saya neynikan zêde dibe. Bi hezaran rojên mîsalî weke rojê ronahî û germayiyê didin, lê ew rojên mîsalî li gorî roja rastî pir qels in. Êdî eynî wisa jî hinek siyên meqamên pêxemberan û weliyên mezin hene. Ehlê sulûkê dikevin bin wan siyan, xwe ji wan weliyên mezin mezintir dibînin. Hetta zenn dikin ku ji pêxemberan jî derbas dibin. Bi vî şiklî dikevin xeterê.

   Ji bo ku mirov ji van xeterên derbasbûyî zirarê nebîne, divê mirov ruknên îmanê û hîmên şerîetê hertim ji xwe re bike rêber û bingeh. Eger zewq û tiştên ku mirov di meqamên terîqetê de dibîne muxalifê şerîetê bin, hingê divê mirov wan sûcdar bike, qebûl neke.

   Ya Heftan: Hinek ji ehlên zewq û şewqê dikevin xeterê, lewra ew mirov fexra sulûkê, nazî, gotinên bêîtîbar ku di halê serxweşiya sulûkê de têne gotin, ecibandina xelkê û meqam; tercîhî niyazê, lavelav û xwestina ji Xwedê û xwemuhtacnekirina xelkê dikin. Lê rastî ev e ku mertebeya herî bilind evdîtiya Muhemmedî ye ku bi “mehbûbiyet”ê, bi hezkirinê tê binavkirin. Gewhera bingehîn ya evdîtiyê jî niyaz e, lavelav û xwestin e;