Hikmeta Sisêyan: Bextewariya malbatekê ya navbera mêr û jinê ewlehiyeke dualî ye; bi hezkirinê û hurmeteke semîmî dewam dike. Xwenenixumandin û tazîtî wê ewleyiyê û wê hurmeta li hember hev xira dikin. Lewra ji deh jinên ku dikevin qiyafetê nîvtaziyan, dibe ku yeke tenê peyda bibe ku yekî ji mêrê xwe xweşiktir nedîtibe, loma jî xwe bi kesên xerîb nede hezkirin. Ji deh jinan neh jin mêrên ji mêrê xwe çêtir dibînin. Mêrê ku yeke ji jina xwe xweşiktir nebîne, ji bîstan yek e. Ew hezkirina semîmî û ew hurmeta wan ya li hember hev diçe, ev rewş dibe sebebê hişyarkirina hisseke pir kirêt û xirab. Bi vî şiklî:

   Ji fitreta xwe ve însan wisa ye ku hestên şehwetê li hember mehremên [kesên ku zewaca wan li hev nabe] mîna xwişkê pê re çênabin. Lewra rûyê mehreman, dilovanî û hezkirineke meşrû ya eqrebatî û mehremtiyê dide mirov. Loma jî wê meyla nefsanî û şehwanî dikuje. Li cihên weke çîpan/paqan ku nîşandana wan ji mehreman re jî ne caiz e, eger tazî bibin, dikarin dibin sebebê hişyarkirina hestên pîs ku bi kesên xirab re çêdibin. Lewra rûyê kesê mehrem qala mehremiyetê dike û ne mîna yê nemehrem e. Lê çîpa tazî ji mehrem û nemehrem re yek e. Nîşan û ferqeke ku qala mehremiyetê bike, wê desnîşan bike tune. Ji ber vê mumkin e ku ew mêzekirin hesteke heywanî bi hinek mehremên adî û xirab re çêbike. Mêzekirineke weha binpêkirina mirovahiyê ye mirov jê şaş û behitî dimîne.

   Hikmeta Çaran: Çawa ku tê zanîn herkes dixwaze nesla wî zêde bibe. Tu millet û hukûmet tunin ku ne terefdarê pirbûna nufûsê bin. Pêxemberê Ekrem eleyhîsselatu wesselam weha -yan jî çawa ku wî gotiye- ferman kiriye:

تَناَكَحُوا تَكاَثَرُوا فَاِنِّي اُباَهيِ بِكُمُ الْاُمَمَ  

   Yanî, “Bizewicin, zêde bibin. Ezê roja qiyametê bi pirbûna we îftîxar bikim.” ¹