Ji bilî vê, ji deh jinan şeş-heftekên wan yan pîr in, yan jî ne rind in; naxwazin pîrbûn û nerindiya xwe nîşanî herkesî bidin. Jin yan hesûd e, naxwaze li gorî kesên ji xwe bedewtir nerind bête xweyakirin, yan jî ji destavêtinê û îftîrayan ditirse, ji bo ku tûşî van êrîşan nebe û li ba mêrê xwe jî bi xayintiyê neyê sûcdarkirin, fitreten nixumandinê dixwaze.

   Hetta, dema ku mirov bala xwe bidiyê, yên ku herî xwe vedişêrin, jinên pîr in. Di nav dehan de ancax mirov du-sêkan bibîne ku hem ciwan bin, hem xweşik bin û hem jî ji xwenîşandanê aciz nebin.

   Mirov ji dîtina wî kesî aciz dibe ku ji mirov re sar e û ji mirov hez nake. Jineke xweşik ku bi çekên nîvtazî be, çendî mêzekirina du-sê zilaman li xweşa wê biçe jî, ya heft-heştekan jî li xweşa wê naçe û jê aciz dibe. Hem jî jineke ku neketibe nav gunehan û xira nebûbe, ji ber ku nazik û diltenik e, helbet yê ji mêzekirinên jehrdar û pîs aciz bibe. Encama vê rastiyê hatiye tecrûbekirin. Hetta em dibihîzin, li Avrûpaya cihê tazîtiyê gelek jin ji mêzekirina xirab ya xelkê aciz dibin û diçin cem polîsan gilî dikin, dibêjin: “Ev nemerdên han, mîna ku em hebis kiribin, çavên wan hertim li ser me ne.”

   Naxwe li dijî fitretê ye ku medeniyet xwenixumandinê radike. Emrê Qur’anê yê nixumandinê fitrî ye û ew jina çavkaniya dilovaniyê ku dikare bibe hevaleke ebedî ya hêja, bi xwenixumandinê ji zillet û sefaletê ji bêqîmetbûnê û êsîrbûna manewî xilas kiriye.

   Hem jî bi jinan re tirs û şermkirineke fitrî li hember mêrên xerîb heye. Ev jî hebûna xwenixumandinê dixwaze. Lewra dibe ku ew keyfa heşt-neh deqîqeyan bibe êşeke ku mirov heşt-neh mehan tevî barekî giran yê bihemlebûna bi zarokekî bikişîne û paşê jî zarokekî bêkes perwerde bike. Yanî îhtimal heye ku ji ber heşt-neh deqîqe zewqa ne caiz mirov heşt-neh salan zehmetiya wê zewqê bikişîne. Ji ber ku tiştên weha jî pir dibin, bi rastî jî fitreta jinê ji nemehreman [kesên ku zewaca wan li hev dibe] ditirse, xûy û exlaqê wê jî xwejêdûrxistinê dixwaze.