Birayekî me yê mamoste ku li gundê Mülayim yê nahiyeya Eflaniya qezaya Safranboluyê rûdine, dixwaze ji bo çapkirin û belavkirina Rîsaleyên Nûr bêtirê sermayeya xwe bide û rica dike ku em qebûl bikin. Ez vê ricaya fedakarane ya birayê me yê xas û xalis nikarim red bikim. Ji ber ku malê dinyayê ne li gorî destûra min e û ji ber ku ez alîkariyê jî qebûl nakim, mesleheta vî karî nizanim. Ez vê mijarê hewaleyî herdu qehremanên Ispartayê û Xusrew û Tahirî; Nazif û hevalên wî dikim. Ji bo belavkirina Rîsaleyên Nûr ez nabim astengê xêr û qenciyeke weha mezin. Hûnê yan wî miqdarê ku niyet kiriye bi tevayî yan jî qismekî wê qebûl bikin. Tişta we qebûl kirî bikin du par, yek ji bo makîneya Ispartaya Mezin, ya din jî ji bo ya Ispartaya Piçûk e, bidin wan. Li gorî ku ew dixwaze, yan bi şiklê hibe û diyarî ku xêra wî ye, yan jî weke kesên ku paşê yê alîkariyê bikin, eger hebe, muqabilê tiştekî -çi Rîsaleyên Nûr be, çi jî tiştekî din- bidin vî birayê me yê hêja û wî memnûn bikin.
(Emirdağ Lahikası: 131)
***
Şagirtekî ku bikeve destengiyê dikare zekatê qebûl bike. Ku mirov zekatê bide kesên ku wexta xwe ji xizmeta Rîsaleyên Nûr re vediqetînin jî cûreyek ji xizmeta Rîsaleyên Nûr e. Divê mirov alîkariyê bike jî, lê divê mirov bi timatî, çavbirçîtî û zimanê hal nexwaze. Yan na, yê ehlê jirêketinê ku dînê xwe di rêya çavbirçîtî û timatiyê de feda kirine, şagirtên Rîsaleyên Nûr jî bi xwe re muqayese bikin û bi îthameke kirêt êrîş bikin, bibêjin: “Hinek şagirtên Rîsaleyên Nûr jî dînê xwe ji dinyayê re dikin alet.”
(Kastamonu Lahikası: 130)
***
