Bira û warisên min yên ezîz, rast û sebatkar,

   Sê sebebê vê zexta niha li ser min hene:

   Yek jê: Bi biryara lijneya wezîran, emir hatibû vir ku ji bo debara min serê rojê du banqnot û nîvan bidin. Ji bo mesrefên din û çêkirina xaniyekî li gorî daxwaza min jî emir hebû. Min qebûl nekir. Tenê min ji bo sewqiyata min li Denizliyê hinek ji wî perê ku dayin qebûl kir. Ew jî aciz bûn û dest pê kirin ku hertim çavê wan li ser min be û min qontrol bikin.

(Emirdağ Lahikası: 20)

***

   Pirs: Tu ji dayin û qenciya xelkê re dibî asteng. Ma ji vê terzê zeîfbûna comerdiyê çênabe?

   Bersiv: Qencî qencî ye; lê bi şertê ku qencî li ehlê wê bibe, li muhtac û feqîran bibe û bi şertê ku yê distîne pê aciz nebe. Hingê comerdî tam comerdî ye. Eger ew qencî li millet be, yan jî li li endamekî wî milletî be rind e. Lê eger ji bo şexsan be, şexsan zexel dike û wan hînî parsekiyê dike. Netîce: Millet baqî ye, şexs fanî...

(İçtimai Dersler, Münazarat: 130)

***

اَلْمِلَّةُ باَقِيَةٌ وَماَ اَمَدَّهاَ وَالْفَرْدُ فاَنٍ وَماَ يَتَمَثَّلُهُ

   Pirs:

ماَ تَقوُلُ فيِ الُاِحْساَناَتِ الشَّخْصِيَّة فيِ اُمَناَءِ الْاُمَّةِ وَرُشَداَئِهاَ وَسُيُوفِ الدَّوْلَةِ وَصُلَّاحِها تَجَلَّتِ الْعُبُوسِيَّةُ بِمَكاَرِمِهاَ بِاِهْداَءِ عَشَرَةِ دَناَنيِرَ لِشِعْرٍ لاَ يُواَزِنُ شَعيِرَةً