Û di rastiyê de ew destûra min ya pêncî-şêst salî divê vê teklîfê qebûl neke. Gerçî min li Daru’l-Hikmeti’l-Islamiye salekê-dudyan meaş qebûl kir, lê min ew pere li çapkirina kîtabên xwe xerc kir û piraniya wan jî bêyî pere li xelkê belav kirin. Yanî min malê xelkê careke din li xelkê zivirand.

   Ji bo ku zirar negihe we û Rîsaleyên Nûr, eger mecbûr bibim ku vî pereyî qebûl bikim jî, ezê wî pereyî li cihekî hilînim û paşê dîsa bidim xelkê. Tenê di zerûreteke pir mezin de, ezê qismekî pir hindik xerc bikim.

   Min bihîst ku eger ez red bikim, kesên ku ji bo debara min dixebitin yê bixeyidin. Kesên ku li dijî min dixebitin jî yê bibêjin: “Debara vî mirovî ji cihekî tê kirin.” Ew bedbext bereketa îqtîsadê/liberxistinê nizanin û tew nedîtine ku nanekî bi pênc qurûşan, du rojan têra min dike, loma jî derbarê min de dikevin şik û gumanan.

   Eger ez qebûl bikim, jiyana min ya heftê salî yê ji min bixeyide. Û hem jî îhtimal heye ku Îmamê Elî, ewê ku qala vî zemanî dike û şeqaman li wan alimên ku ji bo meaş dest bi bid‘eyan dikin û dev ji îxlasê ber didin dixe, ji min jî bixeyide. Ji hêla din ve dibe ku îxlasa heqîqî û zelal ya Rîsaleyên Nûr jî min bi bêîxlasiyê îtham bike.

   Bi rastî jî ez şaş mame, nizanim çi bikim? Min bihîst ku eger ez qebûl nekim, yê zêdetir min aciz bikin û belkî ji serbestiya Rîsaleyên Nûr re jî bibin asteng. Hetta li gorî saloxan ev zexta wan ya niha li ser min, ji bo wê ye ku min mecbûrî qebûlkirina vê teklîfê bikin. Madem wisa ye, li gorî destûra

اِنَّ الضَّرُروراَتِ تُبِيحُ الْالْمَحْظُوراَتِ

   eger di dereceya zerûretê de be înşaellah zirara wê tune. Lê min red kir, ez hewaleyî fikr û ramana we dikim.

(Emidağ Lahikası: 11-12)

***