Hem jî bawer bikin eger zirarê min yê manewî ne pir bûna, min xatirê Nûh Beg nedişkand. Şukir ji Xwedê re heta niha ez mecbûr nemame ku diyariyên xelkê qebûl bikim. Ew vîn û meyla wê çikûsiya ku dibe sebebê ketin û bêqîmetbûna ehlê ilmê ji min hatiye standin. Bi ser vê de jî eger min diyariyên we qebûl kiribûna, yan yê dilê gelek zatan bişikesta, yan jî ew qaîdeyê min yê pêncî salî yê xira bûba.

   Ez yeko yeko silavan li şagirt û birayên xwe yên li derdora we dikim, duakarê wan im û ji wan jî hêviya dua dikim.

(Barla Lahikası: 122-124)

***

   Ya Duduyan: Ez feqîr û muhtac im, ne zahid û sofî me. Ez ne xwediyê rûmet û taybetmendiyên xanedaniyê me, ne jî yê şan û şerefa wê. Çawa ku di Tarihçe-i Hayat’a min de jî hatiye nivîsîn, min ji berê de malê xelkê qebûl nekiriye, diyariyên wan nesitandine. Ez tenezzul nakim ku pêdiviyên xwe ji xelkê re eşkere bikim. Ez jî weke kesên ku ez nas dikirim di heyretê de dimam û şaş dibûm. Bi taybetî jî di van çend salan de weha hate fêhmkirin: Ji bo ku Rîsaleyên Nûr di tekoşîna dijwar ya li hember tematî û malê dinyayê de têk neçe û îtiraz lê neyêne kirin, ew haletê rûhî Xwedê bexşî me kiribû. Eger ne wisa bûna, yê dijminên min ji wê hêlê ve derbeke mezin li min bixista.

(Emidağ Lahikası: 38)

***

   Li gorî fermana

وَشاَوِرْهُمْ فيِ الْاَمْرِ

   ez muhtacê şêwra birayên xwe me.

   Birayên ezîz û rast,

   Ez niha li hember karekî bi lez im. Emir hatiye ku ji bo debara min her roj du banqnot û nîvan bidin min û xaniyek jî -tevî mobliyayên xwe û li gorî ku dixwazim- divê bête çêkirin.