Dostekî min î ticar bi bihayê 30 qurûşî çay anî, min qebûl nekir.

   Got: “Min ji Stenbolê ji bo te aniye, min neşikîne.”

   Min qebûl kir, lê min bihayê wê duqet da.

   Ji min re got: “Tu çima weha dikî, hikmeta vê çi ye?”

   Min got: Ev dersa ku tu ji min bistînî, divê tu qîmetê wê yê elmasî neînî dereceya camê. Ez ji bo menfaeta te, menfaeta xwe terk dikim. Lewra derseke heqîqetê ku tu ji seydayekî ku tenezzulî dinyayê nake, nêzîkî çikûsî û zilletê nabe, li hember rastiyê malê dinyayê nastîne, mecbûr nabe ku xwe bi xelkê çêbike distînî, di dereceya elmas de ye. Lê dema ku tu ji seydayekî ku mecbûrê girtina sedeqeyê ye, yekî ku xwe bi dewlemend û sermiyandaran çêdike, yekî ku bi zilleta timatiyê rûmeta ilmê xwe firotiye, ji bo ku bikeve çavê dewlemendan meyla riyakariyê kiriye û fetwa daye ku fêkiyê uxrewî li vê dinyayê bête xwarin bigirî, hingê eynî ew dersa rastî û heqîqetê dikeve dereceya camê. 

   Ha ji ber vê bi min giran tê û ez weke bêwijdaniyekê dibînim ku ez ji bo sî qurûş menfaeta xwe, manen bi sî lîrayî zirarê bidim te. Madem tu fedakar î, ez jî li ber vê fedakariya te, menfaeta te tercîhî menfaeta xwe dikim, êdî nexeyide.

   Wî camêrî jî ev hikmet fêhm kir û qebûl kir, nexeyidî.

   Birayên hêja Nûh Beg û Hamid! Hûn jî nexeyidin, dilê xwe negirin. Nûh Beg, bizanibe ku ev tişta ku di vî zemanê han de, li wê herêmê bi wefakarî û dilovanî pirsa min dikî, diyariyeke wisa ye ku ji hezar diyariyên mîna vê bi qîmettir e. Hem jî xwedîderketina li wan Rîsaleyên ku min ji we re şandin eger hûn di şûna min de, li wan xwedî derdikevin, ji min re diyariyeke bi hezar lîreyî ye. Lewra Rîsaleyên Nûr armanca jiyana min e, bersiva wezîfeya min ya li hember welatê min e. Rîsaleyên Nûr deynê min yê li hember hezkirina birayên min yên li wê herêmê dide. Îcar eger hûn jî li Rîsaleyên Nûr xwedî derkevin, tam biparêzin û bibin wesîle ku bigihe ehlê wê, ev diyariyeke wisa ye ku hêja ye hezar diyariyên dinyayê.