Ya Sisêyan: Çawa ku di Peyva Yekemîn de jî hatiye gotin, divê mirov bi navê Xwedê bide û bi navê Xwedê bigire. Lê di rastiyê de bi piranî yan yê ku dide xafil e; bi navê xwe dide, ji bin ve minnetan dike, yan jî yê ku distîne xafil e; ew şukrê ku tenê ji bo Mun‘imê Heqîqî ye, ji sebebên zahirî re dike, şaşiyê dike.

Ya Çaran: Tewekkul, qenaet û îqtîsad xezîne û serwetên wisa ne ku bi tu tiştî nayêne guherandin. Ez jî naxwazim mal ji xelkê bistînim û deriyê wan xezîneyan bigirim. Ez sed hezar car ji Rezzaqê Zulcelal re şukir dikim ku ji piçûkiya min ve ez mecbûrî ketina bin minnet û zilletê nekirime. Ez ji rehmeta wî dixwazim ku umrê min yê mayî jî bi qencî û kerema xwe li gorî vê prensîbê biborîne.

Ya Pêncan: Ev du-sê sal in bi gelek nîşan û tecrûbeyan qenaeta min çêbû ku destûra min tune ez malê xelkê, bi taybetî jî hediye û diyariyên dewlemend û memûran bistînim. Hinek jê min aciz dikin, belkî jî ez pê tême acizkirin, ev nahêle ku ez bixwim. Carna jî ji min re di şiklekî bi zirar de xweya dibe. Naxwe ev manen emrek e ku ez malê xelkê negirim û xwe jê dûr bikim.

Hem jî tenêtî û silbûnek bi min re heye; ez nikarim her kesî di her wextî de qebûl bikim. Wexta ku min hediyeyên xelkê qebûl kirin, divê ez qedrê wan bigirim û di wextên ku ez naxwazim de jî wan qebûl bikim. Ev jî li xweşa min naçe. Hem jî lixwekirina cilekî sedpîne û qetek nanê ziwa yên ku min ji xwepêçêkirin û çaplûsiyê xilas dikin bêtir li xweşa min diçe. Xwarina beqleweya herî şîrîn ya xelkê û lixwekirina cilên wan yên herî bi xeml û xweşik û mecbûrbûyina qedirgirtina wan li min giran tên.

Ya Şeşan: Sebebê herî girîng yê nexwestinê gotina Îbni Hecer e ku li gorî mezhebê me, yê herî mu‘teber e. Îbni Hecer dibêje: “Eger bi niyeta ku tu yekî salih î xelk tiştekî bidin te û tu jî ne salih bî, qebûlkirina wê heram e.”¹