Di serê kurtenameyeke Ehmed Feyzî de, du rûpel û nîv nivîsa Seîd heye. Di wê nivîsê de, ji ayeta

ياَ اَيُّهاَ الْمُزَّمِلُ

 bi hesabê ebcedê “Kurdî” hatiye derxistin.

   Min du rûpel nivîs nivîsîbûn, maneyeke wisa lêxistine ku guya min ew gotin û pesindanên Ehmed Feyzî ku bi mubalexe derbarê min de kiribûn, qebûl kirine. Ev şaşî ye. Lewra min ew name nivîsîbû da ku ez diqqet û zanîna Ehmed Feyzî teqdîr bikim û rexneyekê li wan pesnê wî bigirim ku bi husn-u zenn, hatibûn nivîsîn. Ehmed Feyzî li gorî maneya îşarî ya vê ayetê bi tewafuqeke li gorî hesabê Ebced maneyek jê derxistiye ku elametê meqbûlbûna xizmeta Seydayê wî ye. Mirov nikare ji tiştên weha re bibêje şaş e, berpirsyariya wê tune. Eger şaşî hebe jî şaşiyeke ilmî ye tu têkiliya wê bi siyasetê ve tune. Dîsa jî ji ber ku Ehmed Feyzî fezîleta malûm ya Rîsaleyên Nûr sipartiye Seydayê xwe û gotiye ku Rîsaleyên Nûr vî zemanî navgîna hîdayetê ye, wî berpirsyar dibînin. Lê ya rast herkes dikare pesnê yekî ku jê hez dike bide, bi mubalexe, îfrat û zêdekirin medhê wî bide. Ev ji hêla orf û adetan ve jî û ji hêla ilmî ve ne şaşî ye. Ev gotinên bêelaqe ne ku derbarê wê nameyê de hatine gotin.

(Müdafaalar: 312-314)

***

   Hem di qerarnameya li dijî me hatibû nivîsîn de, ku me weşandibû, di rûpela wê ya 54an de “Ew şexsê mezin yê axirzeman yê bi nesla xwe ji Alê Beytê be. Lê heçî em şagirtên Rîsaleyên Nûr in, tenê em dikarin manen ji Alê Beytê bêne hesabê.”

   Hem jî di qerarnameyê de hatiye gotin, “Pîşeyê Rîsaleyên Nûr bidestxistina ezîtî û mezinbûnê, meqamên şexsî û şan û şerefê qet qebûl nake. Ji bo ku îxlasa di Rîsaleyên Nûr de lekedar nebe, meqamên uxrewî jî bidin min ez xwe mecbûr dibînim ku red bikim.”