Ev li gorî kîjan usûlê ye ku hûn bi fetwayeke xirabker û bide‘yî ji yekî mîna min ku ji milletekî din e re dibêjin, “Bi Tirkî qamet bike?” Ev Tirkçîtiyeke bi maneya bêdîniyê ye û bi temamî muxalifê milliyeta Tirkîtiya hurmetkar, semîmî û dîndar e ku ji berê ve bi Îslamiyetê re ye û pê re bûye yek.

   Belê, ez ji Tirkên heqîqî re pir dost im û bira me! Lê bi vê Tirkçîtiya we ya frenkmeşreb re bi tu awayî têkiliya min tune. Hûn çawa vê teklîfî min dikin? Bi kîjan qanûnê? Tenê dema ku hûn milliyeta vî gelê ku bi milyonan endamê wî hene û bi hezar salan e ku milliyeta xwe û zimanê xwe ji bîr nekirine û hemwelatiyên Tirkan yên rastî ne û ji berê de jî hevalê wan yên cîhadê ne, ji holê rakir û zimanê wan bi wan da jibîrkirin, hingê belkî hûn bikaribin. Niha ev teklîfa ku hûn li yên mîna me ji milletekî din dikin usûleke wehşî ye. Yan na ev tiştekî keyfî ye, mirov li pey keyfa xelkê naçe û em jî nadin pey!

(Mektubat: 579-580)

***

   Ez bi Kurdî difikirim; bi Tirkî û Erebî dinivîsim.

(İçtimaî Dersler, Munazerat: 80)

***

   Şaşiya Duduyan: Di qesîdeya Hz. Elî 

ياَ مُدْرِكاً لِذاَلِكَ الزَماَنِ

  de bi hesabê Ebced ‘Yê di hezar û sêsed û pêncî de Seîdê Kurdî were’ derdikeve. Ji rîsaleyeke mehrem ango ya taybet hatiye standin.

   Bersiv: Îmamê Elî (r.e.) ku bi awayekî qet‘î ji Hulagû, ji herfên latînî, ji deccalê Îslamê û ji şaşiyên hinek aliman xeberê dide, bi vî cumleyî ji Seîdê bêçare re jî gotiye : “Tu yê bigihî wî zemanî, parastina xwe ji Xwedê bixwaze!” Jixwe qet nehatiye bala min ku haşa ez ji xwe re parekê tê de bibînim.

(Mudafaalar: 140)

***