Çawa ku di xwedatî û serweriya Ellah Teala de tu şirîkên wî tunin, bi zatê xwe yek e, ne dudo û sisê ye; wisa di perwerdegarî, rêvebirin û di aferîneriya wî de jî tu şirîkê Wî tunin.
Carna dibe ku sultan yek be, tu şirîkên wî di serweriyê de tunebin, lê di kar û barên wî de memûrên wî hene ku şirîkên wî têne hesabê û nahêlin herkes here huzûra sultan. Dibêjin: “Ji me jî pirs bikin.” Lê ew Xwedayê ku ezelî û ebedî ye, bêdestpêk û bêdawî ye; hem di serweriya xwe de bêşirîk e, hem jî di kar û barên rêvebirin û îdarekirinê de bêşirîk û bêalîkar e. Ger ne bi ferman û xwestina Wî be, ne bi hewl û quwweta Wî be, tu tişt nikare mudaxeleyî tiştekî din bike. Heçî ya Xwedê ye, herkes dikare yekser ji Xwedê bixwaze. Ji ber ku tu hevkar û alîkarên Xwedê nîn in, tu kes nikare ji evdan re bibêje, “Qedexe ye, tu nikarî rêrast herî huzûra Wî.”
Ha ev taybetî mizgîniyeke weha dide rûhê mirovan: Rûhê mirovan yê ku îmanê bi dest dixe, bêyî asteng, bêyî mudaxele û bêyî perde; di her dem û her rewşê de û li her cihî dikare bi her daxwazê here huzûra cenabê wî Cemîlê Zulcelal û Qadirê Zulkemal. Ewê bêdestpêk û bêdawî, xwediyê xezîneya rehmet û bextewariyê... Ji ber vê jî mirov bi hêsanî û ewlekarî dikare xwe bispêre hêz û quwweta wî, bigihe rehmeta wî û kêfxweşî û aramiyê bi dest bixe.
(Mektubat: 302-303)
***
Hikmet û armanca ku însan tê dinyayê naskirina aferînerê kaînatê ye, îmana bi wî ye, jê re îbadetkirin e. Erk û wezîfeya wî ew e ku Xwedê nas bike, îmanê pê bîne û bê şik û guman, bi baweriyeke xurt hebûn û yekîtiya Wî tesdîq bike.
(Şualar: 118)
***
Di her tiştî de yekîtî heye. Yekîtî jî îşaretî bi bal yekî ve dike, saloxên wî dide. Belê, bêguman berhemeke tenê dikare ji yek çêkerî peyda bibe. Yanî yek ji yekî çêdibe.
