Ey azadiya şer‘î! Tu ewqas bi dengekî aza û xweşik mizgîniyê didî, ku Kurdekî mîna min ku di tebeqeya xefletê de razaye jî hişyar dikî. Eger tu nebûna ez û gel herdu jî emê di zîndana êsîrtiyê de bûna. Ez bi temenekî bêdawî mizgîniyê didim te. 

(İçtimaî Dersler, Nutuk: 12)

***

   Eger hereketkirina bi serê xwe, îxtîlaf, xwe‘ecibandin, meyla axatiyê, bikaranîna xelkê û xapandin weke pêdiviyên Kurdîtiya çêkirî bêne nîşandan, ez ji wê Kurdîtiyê îstîfa dikim. Ez bi Kurdîtiya tebîî ku sernivîs û navnîşana mêranî, durustî û diyanetê ye serbilind im, pê îftîxar dikim. Di dema zordestiyê de jî eynî bi vî rengî, ji bo Kurdîtiya tebîî ketime timarxaneyê û min ji hekîmê dînan/psîkolog re jî got: Eger çaplûsî, qeşmerî, lavakirina mîna pisîk û kûçikan û fedakirina menfaeta giştî ji bo menfaeta şexsî ji pêdivî û şertên aqil bin, şahid bin ez ji wî aqilî îstîfa dikim û bi dînîtiyê şanaz im.

Gelî Kurdan! Min timarxane qebûl kir û ji bo ku Kurdîtiyê lekedar nekim, min daxwaza padîşah qebûl nekir, meaş û diyariyên wî negirtin.

   Serkeftin hevrêya niyeta xalis e:

مَنْ كاَنَ لِلَّهِ كَانَ الَّلهُ لَهُ   

   Gotin neqediya, lê dîsa jî bi xatirê we û wesselam...

(İçtimaî Dersler, Nutuk: 34-35)

***

   Piştî hemd û selatan: Gelî birayên min yên Ereb ku vê dersê li min guhdarî dikin. Ne ji bo îrşadê derketime vê mînberê û hatime vî meqamî. Lewra ne heddê min e ku ez dersê bidim we. Mînaka min û vê cemaeta hazir ku nêzîkî sed alimî tê de ne, weke ya zarokekî ye ku serê sibehê diçe medresê, danê êvarê jî tê malê, dersa ku xwendiye ji bavê xwe re dibêje ka gelo dersa xwe rewa kiriye yan na. Ew li hêviya rastkirina bavê xwe ye. Heçî em Kurd in, em li gora we mîna zarokan in û şagirtên we ne. Hûn seydayê me û gelên misliman in. Ha ev dersa ku min standiye ezê hinekî jê ji we seydayan re pêşkêş bikim.

(İçtimaî Dersler, Hutbe-î Şamiye: 40)

***