Hingê xirecir xilas dibe, dîsa aramî çêdibe. Nod mirovên di vê qawîşê de rihet dibin. Eger mirov alîkariya yê mafdar bike, yê xirecir zêde bibe. Mirov di mijarên weha yên jiyana civakî de girîngiya menfaeta giştî esas digire.”

   Êdî birayên hêja! Di vê jiyanê de, di vê civîn û bihevrebûna me de nebêjin, “Birayê min neheqî li min kir, ez jî jê xeyidîm.” Ev pir şaş e. Eger wî hevalê te bi qasî dirhemekê zirar dabe te, tu bi xeyda xwe, bi qasî çil dirheman zirarê didî me. Hetta îhtimal heye ku tu bi çil lîreyî jî zirarê bidî Rîsaleyên Nûr. Lê hemd ji Xwedê re, vê parastina me ya pir mafdar û bi hêz pêşî li fesadê girt û nehişt ku heval car bi car herin îfadedayinê. Yan na, birayên ku ji hev dixeyidin, çendîn ku bi qasî baskê mêşekê piçûk be jî, -mîna darikek bikeve çav, yan jî mîna çîkek bikeve nav barûdê- îhtimal heye ku bi xerezeke piçûk jî zirareke mezin çêbike.

   Hîkayeya Duduyan: Wextekê heşt kurên jineke extiyar hebûne. Heşt nanên wê jî hebûne. Jinikê rabûye her lawekî xwe nanek dayê, jê re nan nemaye. Paşî heryekî ji wan nîvê nanê xwe daye wê; çar nanên wê çêbûne. Yê heryekî ji wan jî bi nîvî bûye.

   Êdî birayên min, hûn çil kes in û hûn hemî jî ji êşa manewî ya musîbetê hissedar bûne. Lê ez bi qasî nîvê para her yekî ji we vê êş û elema manewî his dikim. Ez qet guhê xwe nadim êşa ku ez şexsî dikişînim. Ez rojekê pir aciz bûm û min got, “Gelo ev cizayê xetayên min e ku ez dikişînim?” û li ser rewşa buhurî sekinîm. Min dît ku bi tu şiklî nebûme sebebê vê musîbetê, tu bandûr û mudaxeleya min jî çênebûye. Hetta, ji bo ku ji tiştekî weha birevim, min hemî tedbîr jî bikar anîne. Naxwe ev qeza û qedereke îlahî ye.

   Ev salek e ku pîlanek ji hêla mufsidên xirab ve dihate amadekirin ku li dijî me bi kar bînin. Ne mumkin bû ku em ji ber birevin, di her rewşê de yê bianiyana serê me. Dîsa jî sed hezar carî şukir ji Xwedê re ku ew musîbet ji sedî daxiste yekê.