Dixwazin aliyê şagirtan yê zeîf bibînin û bi cudabûna meşreb û hestên wan, desthevgirtina wan xira bikin, wan ji hev dûr bikin. Eman, diqqet bikin, bila tu cudatî û berberî nekeve nava we! Însan bêqusûr nabe, deriyê tobê jî hertim vekirî ye. Dema ku şeytan bi mafdarî hûn sewqî rexnelêgirtin û îtiraza li birayên we kirin, ji nefsa xwe re weha bibêjin: “Em mecbûr in ku ne tenê heqekî weha piçûk, belkî jiyana xwe, heysiyeta xwe û bextewariya xwe ya dinyayê jî ji piştgiriya Rîsaleyên Nûr re feda bikin. Ew piştgirî jî bendê herî zexm yê Rîsaleyên Nûr e. Ji ber tişta ku ew piştgirî dide me, divê em her tiştên dinyayî û ezîtiyê feda bikin.” Bi vî şiklî nefsa xwe bisekinînin. Eger mijareke nîqaşê hebe, bi hev bişêwirin. Pir li hev neşidînin, herkes nikare di eynî fikrê de be. Niha tişta herî lazim ew e ku em bi bexşandinê bi hev re muamele bikin.

   Em yeko-yeko silavan li birayên xwe dikin.

(Kastamonu Lahikası: 137)

***

   Hişyarî

   Du Hîkayeyên Piçûk:

   Ya Pêşîn: Berî niha bi panzdeh salan ¹  dema ku ez li bakurê Rûsyayê êsîr bûm, bi zabitên me yên êsîr re di odeya fabrîqeyeke mezin de bûm. Ji bêhntengbûnê û bêzarbûna rûhî pir munaqeşe û heytehol çêdibûn. Ji ber ku piraniya wan zêde ji min re hurmet dikirin, min ew disekinandin. Paşî jî ji bo ku aramiyê biparêzim min çar-pênc zabit kufş kirin û ji wan re got: “Li kîjan aliyî xirecir çêbû, di cih de xwe bigihîninê. Kîjan alî neheq be alîkariya wî bikin!”

   Bi rastî jî bi vê tedbîrê ew xirecir xilas bû. Ji min hate pirsîn: “Çima tu dibêjî alî yê neheq bikin?” Min jî ji wan re got: “Yê neheq bêînsaf e. Dîrhemek menfaeta xwe ji bo çil dirhem îstiraheta giştî nade. Lê kesê mafdar bi însaf e. Dirhemek menfaeta xwe ji bo çil dirhemên hevalên xwe û aramiya giştî feda dike.