Birayên ezîz û rast,

   Hûn pir ji hev dixeyidin, ez rica dikim, ev li cem min pir girîng e; ji hev nexeyidin.

   Ez rica dikim; ji ber ku ez pir li ser jihevxeyidîna we ya zêde disekinim, nexeyidin. Lewra Xusrew û Feyzî jî mîna min xwe ji xelkê dûr dikin, xwe vediçinin. Hem jî meşreba wan hinekî ji hev cihê ye. Jixwe heçî Sebrî ye, ji ber eqrebatî û terza jiyanê, ji çend hêlan ve bi jiyana civakî re elaqedar e, loma jî mecbûr e ku bi îhtiyat tevbigere. Îcar wisa xweya dike ku hûn hersê di xirecira wê qawîşa bi heytehol de, ji ber îxtîlafa pîşe û meşrebê tehemmul nakin û sebir nakin. Loma jî ez li vir diqilqilim û dikevim nav wesweseyan. Lewra îxtîlafeke pir piçûk jî di vê demê de zirarên pir mezin dide.

(Şualar: 535-536)

***

   Birayên ezîz û rast,

   Ez we bi rûh û can pîroz dikim ku we zû birîna me derman kir. Ez jî vê şevê bi şîfayê pir keyfxweş bûm. Jixwe Medresetu’z-Zehra berfireh dibe; îxlasa heqîqî, fedakarî, terka ezîtiyê û nefspiçûkiya tam di çarçovya Rîsaleyên Nûr de fitrîm [aşi] dike, belav dike. Helbet hessasbûn û hêncetên muweqqet û piçûk nikarin wê dersa bi hêz û peywendiya biratiyê xira bikin. Di vê mirjarê de Lem‘eya Îxlasê şîretkareke mukemmel e.

   Niha ji bo ku derbê li me û Rîsaleyên Nûr bixin, pîlana herî xirab ew e ku şagirtên Rîsaleyên Nûr ji hev sar bikin, wan ji hev aciz bikin û ji ber cudabûna raman û meşrebên wan, wan ji hev cihê bikin. Gerçî tenê hêncet û nexweşiyên piçûk çêbûn, lê eger mûyek jî bikeve çav, mîna kevirekî ku li serê mirov bikeve ewqas diêşîne. Meterê min yê avê jî ev bûyer mîna ku yeke mezin be, xeber da. Rehmetiyê Hafiz Elî (r.h.) berî wefata xwe bi çendekê, ji ber tiştekî weha piçûk gazin dikirin. Ji hingê ve belkî sed carî hatiye bîra min û ez pê êşiyame.

(Şualar: 543-544)

***