Mirîd ji Xwedê dua û lava kiriye û ew şêxê/murşidê belengaz ji wê rewşê xilas kiriye. Murşid dîsa di alema manewî de pir bi pêş ve çûye, ji mirîdên xwe derbas bûye û ji wan re bûye murşidekî heqîqî.

Naxwe carna mirîd dibe şêxê şêxê xwe.

Îcar hunera mezin ew e ku çendîn mirov birayê xwe xirab jî bihesibîne, wî terk neke. Divê mirov biratiya xwe hê pirtir zexm bike û li rastkirina wî bixebite. Ya layiqê ehlê sedaqetê ev e. Di rewşên weha de, munafiq ji bo ku piştgiriya birayan û husn-u zenna wan xira bikin dibêjin: “Ha ew mirovên ku tu ewqas qîmet didî wan, kesên weha normal û nekar in.”

(Şualar: 396)

***

Me tu rêya xilasbûna ji dek û dolabên ku li dijî me dihatin gerandin nedît. Min his kiribû, lê çare tunebû. Feqîrê rehmetiyê Şêx Ebdulhekîm* û Şêx Ebdulbaqî jî nikarîbûn jê xilas bibin. Naxwe ku em di vê musîbetê de ji hev gilî û gazinan bikin; hem neheqî ye, hem bêmane ye, hem bi zirar e û hem jî cûreyek xeyidîna ji Rîsaleyên Nûr e.

Eman hûn xebatên ruknên xas [kesên ku di xizmeta Rîsaleyên Nûr de, di dereceya pêşîn de ne] ji vê musîbetê re nekin sebeb. Eger hûn ji wan bixeyidin, ev xwedûrkirina ji Rîsaleyên Nûr e û poşmanbûna ji hînbûna heqîqetên îmanê ye. Û ev jî musîbeteke manewî ye ku ji ya maddî jî mezintir e. Ez ji we re sond dixwim: Ez ji her yekî ji we bi bîst-sî qetî pirtir ji vê musîbetê hissedar im. Lê digel vê jî, eger musîbeta ku ji ber bêîhtiyatiya niyeta xalis çêbûye, deh qet zêdetir jî be, dîsa ez dilê xwe nagirim. Jixwe îtirazkirina li tiştên buhurî bêmane ye, lewra tamîra wan ne mumkin e.

(Şualar: 401)

***