B. MIJARÊN SEREKE

   1. Tewhîd

   Tewhîd du beş e. Bo numûne: Dema çeşît çeşît malê zatekî mezin were bazarekê yan jî were bajarekî, bi du awayan behsa wî malî tê kirin:

   Awayek jê sereser re û amiyane ye. Li gor wî awayî weha tê gotin: “Ji wî zatî pê ve ne heddê tu kesî ye ku bibe xwediyê evqas mal.” Lê dibe ku di bin rêvebiriya mirovekî weha normal de diz jî hebin, ew jî dikarin bibin xwediyê hinekê wî malî.

   Awayê din jî wisa ye ku li ser her tiştî radiweste, li her tiştî dinêre, nivîs û mohrên li ser wî qumaşî û wan kîsan dixwîne û dibêje: “Her tişt di eslê xwe de yê Xwedê ye.”

   Eynî mîna vê mîsalê her tişt bi maneya xwe Xwedê nîşan dide. 

   Êdî tewhîd jî bi vî rengî du çeşît e:

   Yek jê tewhîda amî ye, zahirî ye. Ango: “Xwedê yek e, şirîk û hevalên wî tunin, kaînat hemî ya wî ye.”

   Ya din jî tewhîda heqîqî ye: Yanî mirov mohra qudreta Xwedê, perwerdegariya wî û neqşên qelema wî di her tiştî de dibîne. Di her tiştî de pencereyeke ku bi nûra Xwedê ronî bûye û yekîtiya Wî destnîşan dike derdikeve. Bi vî awayî dibîne ku her tişt ji destê qudreta Xwedê pêk hatiye. Encam dibe ew ku mirov bi baweriyeke nêzîkî dîtinê desdîq bike û îmanê pê bîne ku di xwedatî û serweriya Rebbê alemê de tu şirîk û alîkarên wî tunin û bi vî awayî bigihe mertebeyeke wisa mîna ku hertim li huzûra Wî be.

(Sözler: 352)

***

   “Tu dizanî ku gundek bê muxtar nabe, derziyek bê hosta çênabe, xwediyê wê heye. Herfek bêyî nivîskarekî ji ber xwe ve nayê nivîsîn, tu vê jî dizanî. Êdî ma gelo mumkin e ku ev warê ewqas bi rêk û pêk û muntezem bê serwer be?”                                        

(Sözler: 63)

***