Ey nankor! Ma tu bi çi heqî gazinan dikî? Ew mertebeyên “hebûnê” ku Rebbê Alemê dane te, hemî nîmetên xas in, lê tu li hember wan şukir nakî! Tu li pey nîmetên bala yên di navbera “hebûn” û “tunebûn”ê de yî! Lê digel vê jî, ji ber ku ew nîmetên tu ne layiqê wan î nedane te, tu bi kurrîtiyeke batil ji Rebbê Alemê gilî û gazinan dikî, nankoriya li hember nîmetan dikî.

(Mektubat: 384)

***

   Pirsa bi Endîşe: Di vê fitneya axirzeman de wê birçîbûn roleke girîng bilîze. Ji rîwayetan tê fêhmkirin ku ehlê jirêketinê yê belengazên ehlê îmanê bi derdê debara jiyanê bixeniqînin. Yan yê hestên wan yên dînî bi wan bidin jibîrkirin, yan jî bikin dereceya duduyan û sisêyan. De îcar, di her tiştî de jî hetta di ezabê helakkirinê de jî, ji bo ehlê îmanê û mirovên bêguneh, rehmeta Xwedê heye. Ji aliyê qedera Îlahî ve jî edalet e. Îcar gelo di vê feqîrkirinê de hikmet bi çi awayî ye? Ehlê îmanê, bi taybetî jî şagirtên Rîsaleyên Nûr, li hember vê musîbetê wê çawa ji hêla îmanê û axretê ve îstîfade bikin? Yê çawa tevbigerin û çawa li hember vê bizavê derbikevin?

   Bersiv: Sebebê herî girîng yê vê musîbetê îsyankirin e. Îsyankirin jî ji înkarkirina nîmetan, nezanîna qîmetê wan û şukirnekirinê çêdibe. Adilê Hekîm jî dereceya girîng ya nîmetên xwe, bi taybetî ya xwarinê û ne xasim jî ya nan -ku di jiyana mirovan de nîmeta herî mezin e- bi kêmkirinê nîşanî mirovan dide, lezzet û qîmetê wî yê heqîqî nîşanî wan dide. Bi vê hikmetê wan sewqî şukirkirina heqîqî dike. Kesên nankor ku perhîzeke dînî ya mîna Remezanê nakin, Xwedê vê musîbetê dide wan û ji ber eynî hikmetê edaletê dike.

(Kastamonu Lahikası: 256)

***