Nankoriya li Hember Nîmetan

   Carna nefspiçûkî nankoriya li hember nîmetan çêdike, hetta carna dibe nankorî bi xwe. Carna jî gotina nîmetan dibe fexr. Herdu jî zirar in. Ji bo ku ne înkarkirina nîmetan û ne jî fexr çêbibe, rêyeke tenê heye: Ew jî ev e, divê mirov taybetmendî û qenciyên li ser xwe bibêje, lê wan weke malê xwe nebîne. Divê mirov bizanibe û nîşan bide ku ew berhemên Mun‘imê Heqîqî ne, ango di eslê xwe de Rebbê Alemê xwediyê wan nîmetan e û wî ew dane.

   Mesela eger yek cileke/çekeke rind û bi xeml li te bike û ew cil jî pir li te were, xelk ji te re bibêjin, “Maşaellah, tu pir bedew î, tu pir xwişk bûyî!” lê tu bi nefspiçûkî bibêjî, “Haşa! Ma ez çi me? Tew! Ev çi ye, xweşikî li kû ye?” hingê ew dibe nankoriya li hember nîmetan. Li hember sinetkarê destbikêr ku ew çek li te kiriye, dibe bêhurmetî.

   Dîsa eger tu bi pozbilindî bibêjî, “Belê, ez pir bedew im. Ma yên mîna min xweşik li kû hene? Ka yekî nîşanî min bidin!”, hingê ew jî dibe fexr.

   Îcar ji bo ku mirov hem ji fexrê û hem jî ji nankoriya nîmetan xilas bibe, divê mirov weha bibêje: “Belê, ez xweşik bûm, lê xweşikî ya van cil û bergan e. Di rastiyê de ya xwediyê wan e ku ew li min kirine, ne ya min e.”

(Mektubat: 498)

***

   Eger mirov bi çavê qencî û keremê li nîmetan mêze bike, ev hem nîşanên alîkariya Xwedê ne û hem jî delîlên îbadet in. Lewra yekî ku nîmetan li mirov bike, şukirkirina wî wacib e. Nankoriya nîmetan li gorî aqil jî heram e.

(İşaratü’l-İ’caz: 252)

***

   Ey mirovê gazinok! Tu wek “tune” nemayî, te cilên nîmeta “hebûnê” li xwe kirin! Tu jiyayî, mîna tiştan “hişk” nemayî û tu nebûyî “heywan!” jî. Tu di tariya kufrê de “rêwenda” jî nemayî, te nîmeteke weke “Îslamê” peyda kir û te bi saxî û silametî ji nîmetên wê xwar û hwd...