Ev asteng ew e ku mirov bi tesîra şuhretperestiya ku ji hezkirina meqam çêdibe, di bin perdeya şan û şerefê de xwe bi xelkê bide ecibandin, bala wan bikişîne ser xwe, ezîtiya xwe miz bide û cih bide nefsa emmare. Jixwe ev nexweşiyeke rûhî ya pir girîng e û ji riyakariya ku weke “şirka veşartî” tê binavkirin û xwe‘ecibandinê re derî vedike, zirarê dide îxlasê.

   Birayên hêja, mesleka me ya di xizmeta Qur’ana Hekîm de, rastî û biratî ye. Li gorî sirra biratiye, mirov şexsiyeta xwe di ya birayê xwe de fanî dike ^(Haşiye)  û wî tercîhî nefsa xwe dike. Loma jî divê reqabeta ku ji hezkirina meqam çêdibe tesîrê li me neke. Lewra ev bi temamî li dijî pîşeyê me ye. Madem şerefa birayên me bi giştî ya her kesî ye; divê em wê şerefa manewî ya mezin nekin qurbana şuhret û şerefeke şexsî, hindik û reqabetkarane. Ez wisa bawer im ku ev tişt bi sed dereceyî jî ji şagirtên Rîsaleyên Nûr dûr e, ez vê hêviyê ji we dikim. Dil, aqil û rûhê şagirtên Rîsaleyên Nûr tenezzulî tiştên weha pûç û bêqîmet nakin. Lê bi her kesî re nefsa emmare heye û carna dikeve nav hestên nefsê; li dijî dil, aqil û rûh hukim dike. Ez dil, aqil û rûhê we îtham nakim. Bi bandûra ku Rîsaleyên Nûr li we kiriye, ez bi we bawer dikim; lê nefs, hewa, his û guman carna mirov dixapînin. Loma jî carna hûn bi şiddet têne hişyarkirin. Ev şiddet, ji bo nefs, hewa, his û gumanan e. Hûn jî bi îhtiyat bin.

   Eger mesleka me şêxîtî bûna, yê meqam yek bûna, yan jî yê meqamên bisînor hebûna. Yê gelek qabiliyet bûbûna namzedê wî meqamî. Hingê dibû ku çavlêkirin û xwefikirîn çêbibin. Lê mesleka me biratî ye. Bira ji bira re nabe bav, nikare mîna ku murşidê wî be, pê re tevbigere. Meqamê biratiyê fire ye. Bi çavlêkirinê teng nabe. Bira dikare tenê ji bira re bibe alîkar û piştevan û xebata wî temam bike.