Lê heçî îxtîlafa neyînî ye, -ku mirov bi xerez û dijmintî li xirabiya hev bixebite- ew li gorî hedîsê jî merdûd e. Lewra yên ku dikevin qirika hev, nikarin bi awayekî êrênî tevbigerin.

   Ji pirsa duduyan re em dibêjin: Eger terefgirî li ser navê heqiyê be, dikare ji heqdaran re bibe sipargeh û cih. Lê eger terefgirî mîna ya niha li ser kîn û xerezê hatibe avakirin û li ser hesabê nefsê be, hingê ew ji neheqan re dibe sipargeh, neheq xwe pê digirin. Lewra eger şeytan jî here cem mirovekî ku bi xerez terefgiriyê dike, alîkariya fikrê wî bike û terefdariya wî bike, yê rehmetê lê bixwîne. Û eger mirovekî mîna ferişteyan jî here aliyê din, yê neheqiyeke wisa lê bike ku haşa lanetê jî lê bîne.

   Ji pirsa sisêyan re jî em dibêjin: Lê di cihêbûna ramanan ya li ser heq û heqîqetê de, di armanc û bingehên wê de yekîtî heye, tenê di navgînên wê de cihêrengî heye. Ew her aliyê rastiyê derdixe holê û ji heq û heqîqetê re xizmetê dike. Lê ji cihêbûna ramanan ya ku bi teref û bi kîn e û bi qurretî û şuhretperwerî li ser hesabê nefsa emmare tê kirin, rastiya pak û ronîdar dernakeve holê. Agirê fitnê jê çêdibe. Lewra eger di armancê de yekîtî tunebe, ew ramanên ji hev cuda li tu cihê dinyayê nayên cem hev. Ew raman ji ber ku ne li ser navê heqiyê ye, yê ji hedê xwe derbikeve û bibe sebebê cudabûnên ku nayêne dermankirin. Rewşa alemê şahidê vê yekê ye.

   Welhasil: Eger destûra bala

اَلْحُبُّ لِلَّهِ * وَالْبُغْضُ فِى اللهِ

وَالْحُكْمُ لِلَّهِ

  nebe destûra tevgerên mirov, hingê şîqaq û nîfaq, ango cudatî û durûtî çêdibe. Eger mirov nebêje 

اَلْبُغْضُ فِي اللَّهِ * اَلْحُكْمُ لِلَّهِ

  û wan destûran li ber çavan negire, wê wextê dema ku bixwaze edaletê jî bike, zilm çêdibe.