Pîşeyê me, xizmeta heqîqetên îmanê ye û xwe dispêre sirra îxlasê. Loma jî heta ku ne mecbûrî be, divê em têkilî jiyana dinyayê û ya civakî nebin. Ji ber pîşeyê xwe, em mecbûr in xwe ji tiştên ku mirov sewqî berberî, terefgirî û pêşbaziyê dikin, dûr bikin. Lê hezar carî mixabin, niha ehlê ilm û diyanetê ku tûşî êrîşên zihayên dijwar dibin, qusûrên piçûk yên mîna geza mêşekê jî dikin hêncet û rexnê li hev digirin. Jixwe ziha û munafiqên zendîq dixwazin bi destê xwe ehlê ilm û diyanetê bikujin, îcar ehlê ilm û diyanetê jî bi vê tevgera xwe ji xirabiya wan munafiqan re dibin alîkar, dibin alîkar ku bi destê wan bêne kuştin.
(Kastamonu Lahikası: 105)
***
Terefgirî
Ji hêla jiyana civakî ve diyar dike ku rik û terefgirî pir bi zirar in:
Eger bête gotin: “Di hedîsê de
اِخْتِلاَفُ اُمَّتي رَحْمَةٌ
hatiye gotin: Îxtîlaf jî terefgiriyê dixwaze.
Hem terefgirtin mezlûmê ewam ji zalimê xewas rizgar dike. Eger xewasên qesabeyekê yan jî gunekî li hev bikin, yê neheqiyê li mezlûman bikin. Lê eger terefgirî hebe, mezlûm wê xwe biavêje bextê aliyekî û xwe xilas bike.
Hem jî ji lihevnekirina ramanan û cudabûna aqilan rastî derdikeve holê.
Bersiv:
Em ji pirsa pêşîn re dibêjin: Îxtîlafa di hedîsê de ya erênî ye. Yanî ku herkes pîşeyê xwe tamîr bike û ji bo baştirbûna wî bixebite; ne ku pîşeyê kesên din xirab bike û betal bibîne. Tam berevajî wê; divê bixebite ku kêmasiyên wî durust bike û rast bike.
