Ev beş ew e ku mirov di têkiliyên mirovane de, di orf û edetan de weke Resûlê Ekrem hereket bike û li pey wî here. Ev tevgerên wî jî bi rîwayetên tewatur têne zanîn. Bo numûne, di warê tevgeran de; destûrên ku usûla gotinê, ya xwarin û vexwarinê, ya raketinê nîşan didin di sunneta seniyye de pir in. Mirov ji van sunnetên weha re “adab” dibêje. Kî van sunnetan bi cih bîne, adetê xwe dike îbadet, jê feyzeke mezin digire. Pêkanîna sunneteke herî piçûk jî Resûlê Ekrem (e.s.w.) tîne bîre mirov û dilê mirov ronî dike.

   Di nav sunneta seniyye de tiştên herî girîng ew sunnet in ku nîşanên dînê Îslamê ne. Ew nîşan weke mafekî giştî, mîna îbadetekî civatê ne. Yanî eger kesek wê wezîfê bîne cî, civat hemî jê îstîfade dike; eger kes wê neke, wê demê civat hemî berpirsyar e. Ev nîşanên Îslamê yên bi vî rengî durûtî û riya nakeve wan, tên îlankirin. Çendîn ku sunnet bin jî, ji ferzên şexsî girîngtir in.

(Lem’alar: 88-89)

***

   Jêderên sunneta seniyye ya Pêxember (e.s.w.) sisê ne:

   Gotinên wî, hereketên wî û weziyeta wî ango rewşa wî. Ev hersê jî sê beş in: Ferz, sunnet û adetên baş.

   Di ferz û waciban de lipeyçûyin mecbûrî ye, di terkkirina wan de ezab û cezakirin heye. Herkes berpirsyar e ku wan bi cih bîne.

   Di sunnetan de bi derceya “eger wan bi cih bînin baştir e”, ehlê îmanê berpirsyar in, lê di terkkirina wan de ezab û cezakirin tune. Di bicihanîna wan de xêrên mezin hene. Guherandin û xirakirina wan dalalet e û şaşiyeke mezin e.

   Di weziyetên wî û tevgerên wî yên xweş de jî, teqlîdkirin û lipeyçûna wan ji hêla hikmet û meslehetê ve, ji hêla jiyana şexsî, new‘î û civakî ve tiştekî xayet xweş e. Lewra di her tevgereke wî ya piçûk de jî pir feydeyên heyatî hene. Dema mirov li pey wan here ew rêz û adab dikevin hukmê îbadetê.