Aliyê Pêşîn: Di çavê heqîqetê de zilm e. Ey bêwijdanê ku dijmintî û kîndariya mu’minan dike. Çawa ku eger tu di gemiyekê, yan jî di malekê de bî, bi te re neh mirovên masûm û yekî mêrkuj hebin û mirovek were, bixwaze wê gemiyê xerq bike, yan jî wî xaniyî bişewitîne; tu dizanî bê ew mirov çi zilmeke mezin dike û tu yê biqîrî heta ku tu zilma wî bi ezmanan jî bidî hesandin û hetta, eger di wê gemiyê de yekî tenê masûm û neh jî mêrkuj bin, dîsa ew gemî bi tu qanûna edaletê nayê xerqkirin.

   Çawa ku tu vê dizanî, eynî wisa jî tu dizanî ku tiştekî kirêt û zilmeke xeddar e dema tu bixwazî ji ber sifetekî tenê yê nebaş ku zirarê dide te û li xweşa te naçe, kîn û dijmintiya mislimanekî bikî ku laşê wî xaniyekî Xwedê ye, gemiyeke îlahî ye û ne tenê neh, belkî bîst sifetê masûm yên mîna îman, Îslam û cînartiyê tê de hene. Eger tu bixwazî tiştekî weha bikî yan jî teşebbus bikî, hingê tu wê mala manewî manen xerq dikî û dişewitînî. Û tu dizanî bê ev çi karekî kirêt û zilmeke xeddar e.

   Aliyê Duduyan: Ji hêla hikmetê ve zilm e. Lewra tê zanîn ku dijmintî û hezkirin mîna ronahî û tarîtiyê dijê hev in. Herdu bi maneya xwe ya rastîn nikarin werin cem hev.

   Eger hezkirin di dilekî de bi rastî hebe, hingê dijmintî dibe mecazî; dikeve şiklê gunehpêhatinê. Belê, mu’min ji birayê xwe hez dike û divê jê hez bike jî. Lê ji ber xirabiya wî, tenê gunehê wî pê tê. Ne bi zorê, bi xweşikayî dike ku wî rast bike. Loma jî li gorî nessa hedîsê, “Ji sê rojan sêdetir bawermend nikare ji bawermendî bixeyide û pê re xeber nede.”

   Eger sebebên dijmintiyê zêde bibin û ew dijmintî bi maneya xwe ya heqîqî di dilekî de hebe, hingê hezkirin dibe mecazî, dibe hezkirineke çêkirî û çaplûsîtî.

   Ey mirovê bêwijdan! Binêre ka kîn û dijmintiya birayekî mu’min çiqasî zilm e!