Yê Duduyan: Bi lefzê

يُحِبُّ

  dibêje: Ma gelo dilê we yê ku cihê nefretkirin û hezkirinê ye, xira bûye ku ji tiştekî weha xirab hez dike?

   Yê Sisêyan: Bi lefzê

اَحَدُكُمْ

  dibêje: Medeniyeta we û jiyana we ya civakî ku jiyana xwe ji cemaetê distînin, çi bi wan hatiye ku tiştekî ku weha jiyana we jehr dike qebûl dikin?

   Yê Çaran: Bi gotina

أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ

 dibêje: Ma çi ji mirovahiya we hatiye ku hûn mîna rawiran hevalê xwe bi diranên xwe parçe dikin?

   Yê Pêncan: Bi peyva

اَخيِهِ

  dibêje: Ma qey pêêşandina bi hemcinsê xwe û sileyê rehmê bi we re tune ku hûn bi gelek awayan şexsê manewî yê mezlûmekî ku birayê we ye bi bêînsafî didin ber gezan? Ma aqilê we qet tune ku hûn mîna dînan organekî ji laşê xwe gez dikin?

   Ya Şeşan: Bi gotina

مَيْتاً

 dibêje: Wijdana we li kû ye? Ma fitreta we xira bûye ku hûn karekî herî nerind dikin; goştê birayekî xwe yê herî qedirbilind dixwin?

   Naxwe bi gotina vê ayetê û bi maneya yeko-yeko ya peyvên wê, eşkere ye ku li gorî aqil, dil, mirovahî, wijdan, fitret û milliyetê devavêtin û paşgotinî çiqas tiştekî xirab in. Êdî mêze bike bê ev ayet çawa bi şeş mertebeyên î‘cazkar devavêtinê xirab didêrîne û ji wê xirabiyê dide veçinîn.