Ji nav cînayetên ku sebebê ezabkirina munafiqan in tenê derewkirina wan tê gotin. Sebebê wê jî ew e ku îşaretî bi bal kirhîtî û nerindiya xirab ya derewan ve dike. Ev îşareta bi bal xirabiya derewan ve şahideke rast e ku derew çi jehreke dijwar û bi bandûr e. Lewra derew bingeha kufrê ye. Derew elametê pêşîn yê munafiqîtiyê ye. Derew îftîraya li qudreta Îlahî ye, li dijî hikmeta Rebbanî ye. Ya ku exlaqê bala xirab dike jî derew e. Dîsa ya ku alema Îslamê jehr daye, tenê derew e. Ya ku rewşa mirovahiyê xirab kiriye derew e. Tişta ku mirovan ji taybetmendiyên çê û pêşveçûnê dûr dike jî derew e. Û ya ku mirovên mîna Museylemeyê Kezzab di alemê de rezîl û riswa dike dîsa derew e.

   Ha ji ber van sebeban e ku di nav cînayetên sebebê lanetkirin û tehdîtkirinê de derew hatiye gotin. Ev ayet mirovan bi taybetî jî mislimanan bi bal diqqetkirinê ve vedixwîne.

   Pirs: Tê gotin ku ji bo meslehetekê derewkirin caiz e. Ma gelo rast e?

   Bersiv: Belê, ji bo mesleheteke vebirî û zerûrî destûra şerîetê heye. Lê di rastiya xwe de ew tişta ku jê re dibêjin meslehet uzrekî betal e. Lewra çawa ku di usûla şerîetê de jî bi cih bûye, tiştekî ku ne mezbût be û miqdarê wî ne kufş be, ji hukman re nabe illet û medar. Yanî ji ber ku miqdara wî neketiye bin heddekî, tê sûîîstîmalkirin. Mînakeke din jî; eger zirara tiştekî ji feydeya wê pirtir be hingê ew tişt mensûx e, mirov pê amel nake. Meslehet di terkkirina wê de ye.

   Belê, evqas veguherîn û tevliheviyên li alemê çêdibin, şahid in ku zirar li hember mesleheta ku weke mazeret hatiye nîşandan bi ser ketiye.

   Lê derewên di şiklê kînaye û tarîzê de; yanî derewên ku ne bi şiklekî eşkere têne gotin, ji derewan nayêne hesabê.

   Welhasil, rê  dudu ne. Yan dengnekirin e, lewra her gotina ku tê gotin divê rast be. Yan jî rastî ye, lewra bingeha Îslamê rastî ye, taybetmendiya îmanê rastî ye, tişta ku mirov digihîne taybetmendiyên çê jî rastî ye.