Ev rastî û derew mîna kufr û îmanê ji hev dûr in. Di esra seadetê de Muhemmed (e.s.w.) bi saya rastiyê derketiye E‘layê ‘Illiyyînê, [bihişta herî bala] û bi mifteya rastiyê, xizîneya rastiyên îman û kaînatê vebûne. Rastî di sûka jiyana civakî ya mirovan de bûye malekî birewac û pertalekî hêja û herî biqîmet.
Yên mîna Museylemeyê Kezzab jî ji ber derewan ketine Esfeussafilînê, [dojeha herî kûr]. Wê înqîlaba mezin nîşan da ku derew wê demê mifteya kufrî û xurafeyan bû. Li sûka kaînatê malê herî xirab tişta herî pîs virr û derewkarî bûn. Dev ji kirrînê berde, herkesî ji jê nefret dikir.
Ew sehabiyên ku di wê înqîlaba mezin de di sefa pêşîn de cih digirtin û di fitreta wan de meyla kirrîna tiştên hêja, layiqê şanazî û serfiraziyê hebû, bêguman bi zanîn xwe nêzîkî derewan nakin. Xwe bi derewan nalewitînin û xwe nakin mîna Museylemeyê Kezzab. Ew bi temamê hêza xwe û bi wê meyla fitrî bûne kirîdarê rastiyê; malê herî bi rewac, tişta herî hêja. Ew bûna kirîdarê wê pêpelûka ku Muhemmed (e.s.w.) pê çûye E‘layê ‘illiyyînê. Ji ber ku heta ji wan hatiye ji rastiyê veneqetiyane, ev gotina han di nav ehlê hedîsê û ehlê fiqhê de ji ilmê hedîsê û şerîetê re bûye destûrek û her dubare bûye:
