Ew hunerê xerîb û neqşên ecêb yên li ser wî laşî şahidtiyê dikin ku ew laş malek e. Ew mal jî bi destê qudretê yê wî Çêkerê Hekîm hatiye çêkirin. Însan jî di wê malê de bi emanetî rûdine. Ji hezarên xebatên ku di wî laşî de çêbûne, tenê pareke însan heye.

   Ji ber ku di nav sebeban de yê herî bi şeref û xwediyê îradeya herî bi hêz însan e, bi navê “ef‘alên îxtiyariye” [kirinên serbest] kirinên pir normal yên mîna xwarin û vexwarinê jî dike malê xwe. Lê di vir de jî para wî tenê ji sedî yek e.

   Jixwe îradeya di destê însan de pir teng e. Di nav hestên wî de ya herî berfireh xeyal e, lê ew jî aqil û fêkiyên aqil tênagihe. Êdî çawa tu van tiştên ewqas mezin dikî çarçeveya îradeya xwe û bi wan îftîxar dikî?

   Hem jî bêyî ku tu pê bihesî, ji bo te û li dijê te gelek kirin çêdibin. Ew kirin ji cûreyên pêhesînê ne, lê ji ber ku bi şuûra te re ne elaqedar in, diyar dibe ku çêkerê wan kirinan Çêkerekî Xwedîşuûr e. Tu ne çêker î, ne jî sebeb î. Naxwe dev ji doza xwedîbûnê berde. Zenn neke ku tu jêdera spehîtî û çêyiyan î. Baş bizanibe ku di laşê te de para te tenê kêmasî û qusûr in, lewra tu bi xirabbikaranîna îradeya xwe wan çêyiyên ku ji te re hatine dayin jî diguherînî. Ew laşê te yî ku mîna mala te ye jî emanet e. Spehîtiyên te hemî ji te re hatine dayin, lê xirabiyên te te bi xwe kirine, malê te ne. Naxwe bibêje:

لَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ وَلاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ اِلاَّ بِاللَّهِ

(Mesnevî-i Nuriye: 72-73)

***