Di rîwayetekê de weha hatiye gotin: “Yê destê Sufyanê ku yek ji girîngtirîn mirovên axirzeman e, qul bibe.”

   Xwedê dizane, lê şîroveyeke wê jî ev e: Ji ber sefahetê û tiştên heram pir îsraf tê kirin, mal di destê wî de namîne, her ku tê diçe jî. Weke derbûmesel tê gotin, “Destê filankes qul e.” yanî pir musrif e.

   Ha ev hedîs mirov agahdar dike û manen dibêje ku: “Sufyan bi teşwîqkirina îsrafê; hirsa zêde ^(Haşiye)  û temakariyê vedijîne, bi wê teşwîqê bi aliyê însan yê zeîf digire û wî derdest dike. Yê ku îsrafê dike, dikeve davika wî, dibe êsîrê wî.”

(Şualar: 580)

***

   Ucb / Xwe‘ecibandin

   Heval! Kesê ku dikeve bêhêvîbûnê, ji bo ku ji wî ezabî xilas bibe li cihekî digere ku xwe bispêriyê. Mêze dike ku hinek qencî û çêyiyên wî hene. Bi çêyiyên xwe ewle dibe, bi wan bawer dike û dibêje: “Ev çêyî besî min in, yê min xilas bikin.” Heta radeyekê xwe rihet dibîne. Lê di eslê xwe de pêbawerkirina bi kirin û amelan xwe‘ecibandin e, mirov ji rê derdixe. Lewra heqê însan di wan qencî û çêyiyên ku dike de tune. Ew ne milkê wî ne, divê bi wan ewle nebe.

   Ji xeynî vê, jixwe laşê însan jî ne yê wî ye. Lewra ew laş hem ne berhema wî ye, hem jî ne tiştekî wisa ye ku di rêyekê de dîtibe û ji xwe re kiribe mal. Dîsa ne tiştekî mîna tiştên bêqîmet e ku hatibe avêtin û însan jî ew ji xwe re dîtibe.