Şuhretperestî, Xwe‘ecibandin, Riyakarî

   Ey mirovê ku şan û şerefê, meşhûrî û navdariyê dixwaze! Were wê navnîşanê ji min bixwaze. Şuhret riya bi xwe ye û hungivekî bi jehr e ku dil dikuje û însan ji însan re dike evd. Heke tu ketî wê belayê bibêje

إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ

   û ji wê belayê xilas bibe.

(Mesnevî-i Nuriye: 96)

***

   Paşî bi fermana mezinên xwe, ji aliyê meqam, şan û şerefê ve -ku aliyê însan yê herî zeîf e- êrîşî me kirin. Êrîşeke bi xayintî û dijwar... Lê wan bi piçûkxistinê û îşkenceyên herî dijwar jî tiştek bi dest nexistin û bi tu şiklî bi ser neketin. Baş fêhm kirin ku ew şan û şerefa wê dinyaya ku ew jê re perestişkariyê dikin, di çavê me de xwe‘ecibandineke bi zirar û riyakarî ye. Ew meqamê ku ew ewqas girîngiyê didinê û ew şan û şerefa dinyayê, li cem me bi pênc qurûşan jî qîmeta xwe tune. Hetta ji vê hêlê ve em wê weke dînîtiyekê dibînin.

(Emirdağ Lahikası: 193)

***

   Ya Duduyan: Hûn di nameya xwe de behs dikin ku divabû ez ne heqaretê, lê hurmetê bibînim. Hûn dibêjin, “Eger hûn li Misrê yan li Amerîkayê bûna, hûnê di tarîxê de bi hurmet bihatana bibîranîn.”

   Birayên ezîz û bi diqqet! Ji ber mesleka xwe em ji qedr û marîfeta xelkê direvin, xwe ji qencî û pesindayinên husn-u zenna wan dûr dikin. Bi taybetî jî şuhretperestiya ku riyakarî ye; xweqeydkirina li tarîxê û xwexweşikkirina di çavê xelkê de ku xwe‘ecibandineke cazîbedar e, li dijî îxlasê ne. Îxlas jî mesleka Rîsaleyên Nûr e û yek ji bingehên wê ye. Dev ji xwestinê berdin, jixwe em şexsen jê ditirsin û jê direvin jî.

(Emirdağ Lahikası: 144-145)

***