Xurûr

   Ey nefsa min, ey sersema di xwebîniyê de bêhemta, ey mubtelaya fexrê, pesindan û şuhretê!

   Eger ji sîsika hejîrê ku jêdera hezarên meyweyan e û qurmê mêwê ku bi hezaran gûşiyê tirî pê ve têne daliqanidin re -ji ber ku ew meywe û ew gûşî hunerê wan in- tiştekî munasib be ku kesên ji wan îstîfade dikin pesnê wan bidin; hingê ji ber nîmetên bi te re heyî belkî mafê te jî hebe ku tu pesnê xwe bidî û bikevî nav xurûrê. Lê tu hertim musteheqqê zemkirinê yî. Lewra tu ne mîna wê sîsikê û wî qurmikê gûşî yî. Tu bi wî cuz’ê ixtiyarî yê ku bi te re heye, qîmeta wan nîmetan bi forsê kêm dikî, bi xurûra xwe wê taybetmendiyê xira dikî, bi nankoriyê betal dikî û lê xwedî derdikevî, wê dikî malê xwe. Peywira te ne fexr e, şukr e. Ya layiqî te nefspiçûkî ye, şermkirin e; ne şuhret e. Loma jî mafê te ne pesindan e; îstixfar û poşmanî ye. Kemala te ne di xwebîniyê, di Xwedabîniyê de ye. Tu di laşê min de dişibihî karaktera xwezayê. Hûn herdu jî ji bo ku xêr û şerê qebûl bikin hatine afirandin. Yanî hûn ne çêker û jêder in; hûn çêbûyî ne, cih û dever in. Tenê ev bandûra we heye: Ji ber ku hûn qenciya ji xêra mutleq çêbûyî bi şiklekî xweşik qebûl nakin, hûn dibin sebebê şerê. Hem jî hûn weke perdeyekê hatine afirandin da ku xweşikiya veşartî ya xirabiyên zahirî bi bal we ve bête îsnadkirin û hûn bibin wesîle da ku Zatê Xweda yê Muqeddes ji wan nerindiyan bête bêrîkirin. Lê hûn bi temamî di rewşeke li dijî fitreta xwe de ne. Ji bêqabiliyeta xwe hûn xêrê vediguherînin, dikin şer. Û hûn xwe dixin nav karê Xaliqê xwe. Naxwe mirovê nefsperest û tebîetperest pir ehmeq û zalim e.

   Tu ne bêje, “Ez mezher, ango cihê xweyakirina xweşikiyê me. Kî ji xweşikiyê re bibe mezher ew bi xwe jî xweşik dibe.” Na, lewra ji ber ku tu li pey wê xweşikiyê naçî, tu nabî cihê ku xweşikî lê tê raxistin, dibî cihê ku xweşikî tê re derbas dibe û lê wenda dibe.