Heval! Kesê ku di xebat û taetê de bi ser neketibe, ji ezab ditirse û bêhêvî dibe. Di çavê bêhêviyekî weha de îşareteke bêqîmet, piçûk û dijberî dîn mîna delîleke qerase xweya dike. Çi dema ku ew çend îşaretên weha qels bi dest dixe, bi ajotina hinek îşaretên din jî îsyana xwe îlan dike û ji Îslamê derdikeve, diçe nav artêşa şeytan. Êdî kesên ku di xebatê de bi ser neketine, ji bo ku bêhêvî nebin, bila vê ayetê bixwînin:
قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ
(Mesnevî-i Nuriye: 72)
***
Kesên ku di rêya rast de dixebitin divê tenê li wezîfeya xwe binêrin. Dema ku ew têkilî wezîfeya Xwedê bibin, hingê tevgerên xwe jî li ser wê ava dikin û bi vî şiklî dikevin şaşiyê.
(Lem’alar: 195)
***
Belê, di karên ku însan bi îradeya xwe ya cuz’î dike de, divê mirov li encama ku karê Xwedê ye nefikire. Mesela dema ku xelk didin pey Rîsaleyên Nûr keyfa hinek hevalên me tê û şewqa wan zêdetir dibe. Lê dema ku li Rîsaleyên Nûr guhdarî nakin, hêza manewî ya wanên zeîf dişike, eşq û şewqa wan kêm dibe.
