Lê heçî ya me ye; gotinên ehmeqane û bêbesîret yên mîna, “Piştî ku ez mirim çi ji dinyayê dibe bila bibe” û 

وَاِنْ مِتُّ عَطْشاً فَلاَ نَزَلَ الْقطْرُ

  bi destê himmeta me girtine û rêberiyê dikin.

   Taybetmendiya herî çê ew e ku dîn wê dixwaze. Divê bi rûh û can, bi fikr û wijdan û bi temamê hêza xwe em bibêjin, “Ku ez bimirin jî Îslamiyeta ku milletê min e sax e û yê heta hetayê baqî bimîne. Bila milletê min sax be! Xêra axretê ji min re bes e. Jiyana min ya manewî ya di nav milletê min de, yê min sax bihêle û bijîne û di alema bala de min kêfxweş û dilşad bike.”

وَالْمَوْتُ يَوْمَ نَوْرُوزِناَ

   Pirs: Emê çawa hêza xwe bicivînin û şerefa millî biparêzin?

   Bersiv: Bi fikrê milliyetê hewzekî marîfet û hezkirinê yê weke hewzê Kewserê di nav millet de çêbikin. Wan qulê binê wî hewzî ku avê berdidin bi marîfetê bigirin. Coyên li jor yên ku avê di wan re derbas bibe bi fezîleta Îslamê vebikin. Kaniyeke mezin heye, heta niha ji ber xirabbikaranînê diherikî şoristanê, parsekî û nekarî zêde dikirin. Coyeke xweşik ji vê kaniyê re vekin û bi xebata şer‘î berê wê bidin wî hewzî. Paşî jî bexçeyê xwe yê fezîlet û qenciyê av bidin. Ev çavkaniyeke bêdawî ye, qet naçike.

(İçtimaî Dersler, Münazarat: 122-127)

***

   Di ya din de nexweşiya dijberiyê û taya aloziyê heye. Ez jî bi hişyarkirina fikrê milliyetê; ronîkirin, edalet û hezkirina ku weke tiryakê ne, tevî wê ronahiyê distirêm, jê dermanekî weke sulfato çêdikim û didim.