Yan na; yan dê mirov bêhurmetiyê bike, yan jî derbarê wî de bikeve şik û gumanê. Ji bo ravekirina vê rastiyê li vê mînakê binere:

   Mesela sîsika xurmeyekê heye. Mirov wê sîsikê dixe binê erdê, mezin dibe, dibe dareke bi ber. Her ku diçe, ew dar mezin dibe.

   Mîsaleke din: Hêka teyrê tawis germ dibe, çîçika tawis jê derdikeve. Paşî jî dibe teyrekî bêqusûr, her aliyê wî ji qudretê nivîsandî û xemilandî ye. Her ku diçe mezin dibe û rind dibe.

   Niha sifet û rewşên wê sîsikê û wê hêkê hene. Tê de maddeyên pir piçûk hene. Ew dara ku ji sîsikê çêdibe û ew teyrê tawis ku ji hêkê çêdibe, bi hebûna xwe û rewşa xwe ji wê sîsikê û ji wê hêkê pir li pêştir in û xwediyê sifet û taybetmendiyên hêja ne. Loma jî dema ku mirov behsa têkiliya taybetmendiyên navbera sîsik û hêkê; darê û teyrê tawis bike, divê mirov hertim serê xwe bilind bike, ji sîsikê li darê binêre; ji hêkê li teyrê tawis meze bike da ku aqil taybetmendiyên ku dibihîze qebûl bike. Yan na, eger bibêje, “min ji dirhemek sîsik hezar kîlo xurme girt” yan jî bibêje, “ev hêk sultanê çivîkên ezman e” hingê wê bikeve nav derewdêrandin û înkarê û wê tu kes pê bawer neke.

   Eynî bi vî rengî jî beşerbûn/mirovbûna Pêxemberê Ekrem (e.s.w.) dişibe wê sîsikê û wê hêkê. Heçî mahiyeta wî ye; ewa ku bi wezîfa pêxemberiyê ronî bûye, mîna dara tûbayê ye, mîna teyrê humayûn yê bihiştê ye. Hem jî ew hertim di rewşa mukemmelbûnê de ye. Loma jî dema yek bifikire ku Pêxember li sûkê bi bedewiyekî re nîqaşê dike, divê xeyalen serê xwe bilind bike, li wî zatê pak binêre û bifikire ku ew zat li Refrefê siwar dibe, Cebraîl jî li pişt xwe dihêle û diçe Qabê Qewseyn* huzûra Xwedê. Eger ne wisa be, yan wê bêhurmetiyê bike, yan jî wê nefsa wî ya ku meyldarê xirabiyê ye, pê bawer neke.

(Mektubat: 132-133)

***