Meseleya Çaran: Milliyeta erênî ji pêdiviyên jiyana civakî çêdibe. Wesîleya piştgirî û desthevgirtinê ye û hêzeke bifeyde çêdike. Ev milliyet dibe navgîn ku biratiya Îslamî xurttir bibe.

   Ev ramana milliyeta erênî divê ji Îslamê re xizmetkar be; jê re zirx û keleh be, ne ku bikeve şuna wê. Lewra di biratiya Îslamê de hezar biratî hene û ew biratî di alema beqayê û ya berzexê de jî dewam dikin. Ji ber vê, biratiya millî çiqasî xurt be jî, dikeve hukmê perdeyeke wê. Yan na eger mirov wisa bike, ev dibe cînayeteke wisa ehmeqane ku miro, mîna ku mirov kevirên kelehekê bibe bixe cihê xizîneya elmasên wê kelehê û elmasên wê xezîneyê jî bavêje derve.

(Mektubat: 431-432)

***

   Meseleya Şeşan: Em ji kesên ku di milliyeta neyînî û fikra rehperestiyê de israr dikin re dibêjin:

   Berî her tiştî: Ji berê de li ser rûyê dinyayê, bi taybetî jî li vî welatê me guherîn çêdibin û xelk koç dikin. Piştî ku navenda hukûmeta Îslamî li vî welatî hatiye avakirin, gelek mirovên gelên din mîna pirpirokê xwe avêtine vî welatî û ji xwe re kirine war. Niha di vê rewşê de tenê eger Lewhu’l-Mehfûz bête vekirin, yê nijada xelkê ji hev kufş bibe. Naxwe eger mirov tevger û perweriya xwe li gorî fikra rehperestiyê ava bike, bizarar û bêmane ye. Hetta yek ji serekê milliyetçî û rehperestan ku tu qîmet nedida dîn jî, mecbûr maye û weha gotiye: “Heke ziman û dîn yek bin, naxwe yek millet in.” Madem wisa ye, naxwe nijada eslî ne girîng e. Mirov dê li peywendiyên dîn, ziman û welat binêre. Heke hersê yek bin, milletekî pir bihêz e; eger dudo jî yek bin, dîsa di çarçeveya millî de ye.

(Mektubat: 435)

***

   Ji bo ku Ewrûpa alema Îslamê ji hev parçe bike, ev nijadperestî û rehperestiya ku em wê weke nexweşîneke Rojava bi nav dikin, xistiye nav me.