Yanî, “Min hûn kirin taîfe taîfe, millet millet û qebîle qebîle ji bo ku hûn hev nas bikin, peywendiyên hev yên jiyana civakî bizanibin û alîkariya hev bikin. Ne ji bo hûn bi înkar li hev mêze bikin, dijmintî û neyartiya hev bikin.”

   Ev Mijar Heft Mesele ye.

   Meseleya Pêşîn: Ev heqîqeta bala ku ayeta kerîme qala wê dike ya jiyana civakî ye. Ji ber vê ez nikarim bi zimanê Seîdê Nû ku dixwaze xwe ji jiyana civakî dûr bike, binivîsim. Ezê bi zimanê Seîdê Berê ku bi jiyana civakî ya Îslamê re peywendîdar e, bi niyeta xizmeta ji Qur’ana Ezîmuşşan re û bi armanca ku ji êrîşên neheq re bibe sîperek binivîsim:

   Meseleya Duduyan: Ji bo ravekirina destûra hevnaskirin û piştgiriyê ku ayeta pîroz bi bal ve îşaret dike, emê weha bibêjin:

   Ji bo mînak artêşek ji firqeyan, firqe ji alayiyan, alayî ji liqan, liq jî ji desteyan pêk tên da ku her leşker gelek têkiliyên cihêreng bibîne û wan peywirên cihê nas bike. Hem jî da ku endamên wê artêşê bi destûra piştgirî û desthevgirtinê, peywira giştî tam bînin cih û jiyana civakê ji êrîşên dijminan biparêzin. Ew cihêbûn û parvekirin ne ji bo wê ye ku liq bi liqê re reqabetê bike, tabûr bi tabûra din re neyartiyê bike, firqeyek li dijî firqeya din tevbigere.

   Eynî bi wî şiklî jî jiyana civakî ya Îslamê artêşeke mezin e. Ji qebîle û taîfeyan parve bûye. Lê bi qasî hezarî jî aliyê wan yê yekîtiyê hene: Xaliqê wan yek e, Rezzaqê wan yek e, Pêxemberê wan yek e, qibleya wan yek e, kîtaba wan yek e, welatê wan yek e; yek e, yek e, yek e. Bi hezaran yek in...

   Ha evqas yek biratî, hezkirin û yekîtiyê dixwazin. Naxwe parvebûna li qebîle û taîfeyan mîna ayeta pîroz jî gotî ji bo hevnaskirin û piştgiriyê ye; ne ji bo înkar û dijmintiyê.

   Meseleya Sisêyan: Fikra milliyetê di vê sedsalê de gelekî bi pêş ve çûye. Bi taybetî zalimên hîleker yên Ewrûpayê dixwazin vî fikrî bi awayê neyînî di nav wan de belav bikin da ku wan parçe bikin û bi hev bidin xwarin.