qencî û kerema wî piçûk bibîne, hetta hinek tiştên pîroz jî weke bertîl bide û bi vê rêyê malekî heram î bêbereket qebûl bike, êdî bila ew bifikre ka ev çi dînîtiyeke bêhempa ye.
Belê, ehlê dinyayê, bi taybetî jî ehlê jirêketinê pereyên xwe bi erzanî nadin, [malê xwe] biha difiroşin. Li hember malekî ku piçekî bi kêrî jiyana dinyayê tê, carna tiştekî wisa çêdikin ku dibe sebebê talankirina jiyana ebedî. Kesekî ku tiştekî weha qebûl kir, bi wê hirsa pîs xezeba Xwedê li xwe dibarîne û dike ku ehlê jirêketinê jê razî bibin.
Birayên hêja! Heke çaplûsiya ehlê dinyayê û munafiqîtiya jirêketiyan, bi timatiya ku aliyê mirovan yê zeîf e we bigire, li rastiya derbasbûyî bifikirin û vî birayê xwe yê feqîr ji xwe re bikin numûne. Ez bi tevê hêza xwe ji we re sened didim ku qenaet û liberxistin yê ji meaş bêtir îdareya we bikin, rizqê we bigihînin we. Bi taybetî jî ew pereyê ne meşrû, yê li hember wî pereyî deh qat bêtir fiyet ji we bixwaze. Hem jî xizmeta Qur’anê dikare her saet xizîneyeke ebedî ji we re vebike, lê dibe ku ew pereyê ne meşrû di navbera we û xizmeta Qur’anê de bendekê çêbike, we ji xizmeta wê sist bike. Ev jî zirar û valahiyeke wisa ye ku hezar meaş jî cihê wê tije nakin.
(Mektubat: 564-565)
***
Paşê li aliyê însan yê herî zeîf; aliyê debara jiyanê û çavbirçîtiyê lêkolan, lê li wir jî tiştek bi dest nexistin. Dawiyê bi deh caran jî hate dîtin ku ew malê dinyayê yê ku tiştên xwe yên pîroz ji bo wî feda dikin, di nezera me de tu qîmeta wî tune. Ev rastî belkî di deh bûyeran de û bi deh caran derketiye meydanê. Hetta di van deh salên dawî de ji sed carî jî zêdetir ji karbidestên herêmî pirsîne gotine, “Ma bi çi dijî?”
(Emirdağ Lahikası: 173)
***
