Hedefek ji yên herî girîng yên wan dek û dolaban ew e ku birayên me yên xas û sebatkar sist bikin, wan ji Rîsaleyên Nûr sar bikin û hetta ku mumkin be wan jê vekişînin. Ew derew û hîleyên wisa bi kar tînin ku divê şagirtên qehreman yên fabrîqeya Nûr û gulê, eynî weke hesin û pola sebat bikin, li ber xwe bidin û ji hev re rast bin da ku bikaribin li hember wan îdare bikin. Hinek ji wan jî di şiklê dostan de tên, ji bo ku me bitirsînin tiştekî weke bizrekî piçûk mîna qubbeyekê mezin dikin. Dibêjin, “Eman nêzîkî Seîd nebin. Hukûmet wî taqîb dike.” Bi vî şiklî dixwazin ku kesên zeîf dev ji Rîsaleyên Nûr berdin. Hetta, ji bo ku hewesa hinek şagirtên xort tehrîk bikin, keçên ciwan muselletî ser wan dikin.

(Emirdağ Lahikası: 80-81)

***

   Niha bê çawa ji hêla tirsandinê, temakarî, şan û şerefê ve dixebitin! Lewra wan ji hêla tirsandinê ve ku aliyê însan yê herî zeîf e, tu tişt bi dest nexistin. Dîtin ku em ji îdamê natirsin û bi qasî pênc peran jî qîmetê nadinê.

(Emirdağ Lahikası: 193)

***

   Madem rastî ev e û madem heta niha bi şiklekî ku nayê înkarkirin me alîkariya Xwedê di xizmeta Rîsaleyên Nûr de dîtiye, heryekî ji me kêm-zêde ev his kiriye; madem bizavên siyasî û gelekên din li ser hev radiwestin û ji bilî teslîmbûna ji qederê re û teselliya pîroz ya ku xizmeta Îman, Qur’an û Nûrê dide me tiştekî din ji destê me nayê; helbet tişta ji me re herî lazim ew e ku em panîkê nekin, bêhêvî nebin. Divê em hêza hev ya manewî zêde bikin, netirsin û bi tewekkul vê musîbetê pêşwazî bikin.

   Dîsa divê em girîngiyê nedin pirbêjiya rojnamevanan ku bizrekî piçûk jî bi qasî qubbeyekê mezin dikin. Qîmeta jiyana dinyayê bi taybetî ya di bin van şert û mercan de tune. Çi were serê me bila bê, divê em xweş bibînin.

(Şualar: 422)

***