إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ

  em di keleha Qur’anê de ne. Ayeta pîroz

حَسْبُنَا اللّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ

   sûreke asê ye ku em dorpêç kirine. Hûn nikarin bi rizaya dilê me berê me bidin rêyeke ku îhtimala zirardîtina jiyana me ya dinyayê ji hezarî yek be, lê ya xirakirina jiyana axretê ji sedî sed be û bi hezar rengî axret tê de wêran bibe.“

(Mektubat: 560-561)

***

   Temamê jiyana min şahid e; tişta ku min rast dîtiye, tirs ji min re nebûye asteng, ez jê venegerandime û venagerîne jî.

   Hem jî ma ezê ji çi bitirsim? Ji ecel pê ve tu elaqeya min bi dinyayê re tune. Ma ezê li zar û zêçên xwe bifikirim, yan gelo li malê xwe û rûmeta xanedana xwe? Rehmet li wî û dêwbavên wî be, ku ne ji bo parastina şan û şerefa dinyayê ya riyakar û derewîn; lê ji bo jiholêrakirina wê dixebite! Ecelê min tenê dimîne, ew jî di destê Xaliqê Zulcelal de ye. Ma heddê kî ye ku hê dema ecel nehatî nêzîkî wî bibe? Jixwe em ji wan kesan in ku mirina bi serbilindî tercîhî jiyaneke bindest dikin. Yekî weke Seîdê Berê weha gotiye:

وَنَحْنُ اُناَسٌ لاَ تَوَسٌّطَ بَيْنَناَ   لَناَ الصَّدْرُ دوَنَ الْعاَلَمِينَ اَوِ الُقَبْرُ

(Mektubat: 66)

***

   Hem jî ji wan melaqan re bibêjin: “Ne bi îhtimaleke ji sed hezarî yek, belkî bi îhtimaleke ji sedî sed jî tofanek were serê me; eger bi qasî zerreyekê jî aqilê me hebe, em natirsin, dev jê bernadin û narevin.”