Wî got: “Belkî hezar hene.”

   Min jê re got: “Di salê de çend qeyik xerq dibin?”

   Got: “Salê yek-dido. Salna jî qet xerq nabin.”

   Min got: “Sal çend roj e.”

   Got: “Sêsed û şêst û pênc.”

   Min jê re got: “Ew îhtimala ku gumanên te tehrîk dike û te ditirsîne ji sêsed û şêst û pênc hezar îhtimalan yek îhtimaleke tenê ye. Yekî ku ji îhtimaleke weha bitirse, jixwe ne însane, lê ne heywan e jî.”

   Paşê min jê pirsî: “Li gorî texmîna te, tu yê çend salên din bijî?”

   Got: “Ez extiyar im, îhtimala ku deh salên din jî bijîm belkî hebe.”

   Min got: “Ji ber ku ecel veşartî ye, herroj îhtimala mirinê heye. Naxwe di sê hezar û şeşsed rojî de her roj mirina te muhtemel e. Binêre, îhtimala xerqbûna qeyikê ji sêsed hezarî yek e, lê îhtimala ku tu îro bimirî ji sê hezarî yek e. De êdî ji tirsa bilerize, bigirî û wesiyeta xwe bike!”

   Hişê wî hate serê wî. Min ew bi lerizîn li qeyikê siwar kir. Di qeyikê de min jê re got:

   “Rebbê alemê tirs ji bo parastina jiyanê daye, ne ji bo xirakirina wê. Ne ji bo girankirin û zehmetkirina jiyanê, ne ji bo ku mirov jiyanê ji xwe re bike êş û ezab. Eger îhtimala talûkeyê ji sê-çar, yan jî ji pênc-şeş îhtimalan yek be, hingê tirs meşrû ye, normal e ku mirov tedbîra xwe bistîne. Lê tirsa ji bîst-sî yan jî ji çil îhtimalî wehm e, jiyanê dike ezab.”

   Ha êdî birayên hêja! Eger melaqên ehlê bêdîniyê bi tirsê we ji vê cîhada manewî û pîroz paş de bikişînin û êrîşî we bikin, ji wan re weha bibêjin:

   “Em ehlê Qur’anê ne. Li gorî sirra