Mirovên fasiq van têkiliyên şer‘î û tekwînî yên navbera tiştên weha ku wan bi hev ve girêdidin, dibirin. Mesela aqilê wan ji naskirina Xwedê, hişê wan jî ji hînbûnê xeyidî ye; ji eqreba û bawermendan jî xeyidî ne, naçin û nayên.

(İşaratu’l-İ‘caz: 249-250)

   ***

   Ya Pêncan: Bi peyva  

اَخيِهِ

  dibêje:  Ma qet rehma we li hevcinsê we nabe, ma qet sileyê rehmê bi we re tune ku hûn şexsê manewî yê mezlûmekî ku ji gelek hêlan ve birayê we ye, bi bêînsafî gez dikin? Ma qet aqilê we tune ku hûn weke dînan endamekî laşê xwe bi diranan gez dikin?

(Mektubat: 372)

***

   Dermanekî tenê yê vê bobelata bêmînak heye: Ew jî heramdîtina faîzê ye, ji jiyana civakî rakirina hemî wesîleyên wê ye. Rêyên ku mirov dibin faîzê û banqeyên wê dibin sebeb ku sermaye tenê di destê kesên ku tenê li xwe difikirin de dimîne. Bi van rêyan sermaye û xwedîbûn di destê hindik kesan de dimîne. Eger sermaye bi van herdu destûran neyê parvekirin, yê bête xesbkirin.

   Belê, şertê rêkûpêkbûna jiyana civakî ew e ku çînên wê ji hev dûr nebin. Pispor ji kesên ewam, dewlemend jî ji feqîran veneqetin û sileyê rehmê neyê birrîn. Lê niha bi jiyîna faîzê û mirina zekatê, mesafeyeke dirêj ketiye navbera wan û ew bendê ku wan digihîne hev êdî qut bûye.

   Ji çîna jêr di şûna qedirgirtin, lipeyçûn û hezkirinê de li hember çîna jor dengê serhildanê, gotinên çavnebariyê, nalînên kîndar, nefreteke tûj û feryadên tolhildanê tên bihîstin.