إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِندَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلاَهُمَا فَلاَ تَقُل لَّهُمَآ أُفٍّ

   Ev ayeta pîroz zarokan dawetî pênc dereceyên qedirgirtin û şefqetê dike. Ev jî nîşan dide ku Qur’an îtaeta dêwbavan çiqasî girîng dibîne û bêîtaetiyê jî çiqasî xirab dibîne. Madem bav dixwaze ku tenê lawê wî ji wî jêhatîtir û baştir be, zarok jî nikare li hember bavê xwe doza mafekî bike. Naxwe li gorî fitreta wan di navbera zarok û dêwbavan de tu sebebê gengeşiyê tunin. Lewra munaqeşe, yan ji xibte û hesûdiyê çêdibe ku ya bav li hember kur tune; yan jî ji neheqiyê tê ku mafê zarok tune li hember bavê xwe doza maf bike. Eger bavê wî neheq be jî, nikare li hember wî rabe. Naxwe yê ku li hember bavê xwe serî hildide, hûtekî ji mirovahiyê bêpar e.

(Sözler: 802)

***

   Pêveka Lem‘eya Bîst û Şeşan (Nameya Bîst û Yekê)

   Ey xafilê ku di mala wî de dêyeke pîr, bavekî kal, eqrebayekî nekar yan jî birayekî îmanê yê neçar heye! Bala xwe rind bide vê ayeta pîroz û lê binêre bê çawa bi pênc tebeqeyan şefqeta dêwbavên extiyar tê de tê destnîşankirin! Belê, di dinyayê de rastiya herî bala şefqeta dêwbavan ya li hember zarokên wan e. Mafê herî bala jî ew e ku zarok li hember vê şefqeta dêwbavan qedrê wan bigirin. Lewra dêwbav bi serbilindî jiyana xwe ji bo jiyana zarokên xwe feda dikin, xerc dikin. Naxwe zaroyê ku însaniyeta wî xilas nebûbe û nebûbe weke rawirekî, yê ji wan dostên qedirbilind, sadiq, rast û durust re hurmet bike û bi şiklekî semîmî xizmeta wan bike, dilê wan xweş bike, wan ji xwe razî bike. Ap û met jî weke bav in; xal û xaltî jî mîna dê ne. ¹