Lewra li dijî sirra îxlasê ye ku mirov li vê dinyaya fanî ji bo zewqeke hindik fêkiyê baqî yê xêrên axretê xerc bike. Loma jî ez bi awayekî eşkere û vebirî dibêjim: Eger ew xizmetkarên rûhanî û cinnî ku sofiyên ehlê teqwayê xizmeta wan qebûl dikirin, her roj di dema birçîbûnê de xwarinê bînin, di wexta birîndarbûnê de dermanên herî baş ji min re bînin jî, dîsa ji bo îxlasa heqîqî ez xwe mecbûrê qebûlnekirinê dibînim. Hetta eger hinek ji weliyên alema berzexê rabin û ji bo xatirê xizmeta îmanê helaw û beqleweyê jî ji min re bînin, ji bo ku fêkiyên axretê yên baqî li vê dinyaya fanî nexwim, nefsa min jî weke dilê min pê razî ye ku destê wan maç bike û diyariyên wan qebûl neke. Lê eger qesd û niyeta me tunebe, tiştên mîna bereketê ji aliyê qencî û kerema Xwedê ve werin, -ji ber ku ev elametê meqbûlbûna xizmetê ne- bi şertê ku nefsa emmare tikilî nebe, ezê bi can û dil qebûl bikim. De her çi be... Ji bo vê mijarê evqas bes e.

(Emirdağ Lahikası: 306)

***

   Feraxeta Bedîuzzeman

   Ji bo serkeftina xwediyê dozekê bi taybetî jî ji bo reformîstekî şertê herî girîng feraxet e. Lewra dil û çav dixwazin bi hûrgilî vê taybetmendiya girîng taqîb bikin, lêbikolin. Jiyana Seyda ji serî heta bi binî bi mînakên şaheser yên feraxetê dije ye.

   Min ji allame Şeyxulîslam Mustefa Sabri Efendi*yê merhûm derbarê feraxetê de gotineke weha bihîstibû: “Îslam îro mucahidên wisa dixwaze ku bikaribin ne tenê dinyaya xwe, axreta xwe jî feda bikin.”

   Ji ber ku min ev gotina vî camêrê mezin bi timamî fêhm nekiribû, min şibihand gotineke bi sir ya ku mutesewwif di halê serxweşiyê de dibêjin. Loma jî min ew gotin ji herkesî re negot û behsa wê nekir.

   Lê wexta ku min eynî gotin di nav gotinên agirîn û bi coş û xuroş yên Bedîuzzeman de dît, min fêhm kir ku li gorî mirovên mezin pîvana feraxetê jî mezin dibe.