Ez jî bi rûh û can bi van musîbetên bi îşkence yên bîst û heşt salan razî bûm. Min heqqê xwe helal kir. Ji qedera adil re jî dibêjim: “Ez musteheqê van şeqamên te bûm. Yan na, ez biketima wî pîşeyê meşrû û bêzirar ku herkesî ji bo Xwedê ew rê taqîb dikir; yanî ku min hissên xwe yên maddî û manewî bi temamî feda nekirane, hingê minê di xizmeta îmanê de ev hêza ecêb ya manewî wenda bikira. Ezê ji vê hêza ecêb re mînakeke balkêş bidim: Camêrekî kîtabeke derbarê heqîqetên îmanê de, ya wan zatên ku ez li cem wan feqîyekî bêkêr im, xwendiye û paşê jî rûpelek ji Rîsaleyên Nûr xwendiye û gotiye ku rûpelekî Rîsaleyên Nûr pirtir îmana wî xilas kiriye.

(Emirdağ Lahikası: 383-384)

***

   Birayên ezîz û rast,

   Dilê min hate hişyarkirin ku çend mijarên derbarê şexsê xwe de ji we re diyar bikim:

   Ya Pêşîn: Hinek birayên rast, ji ber ku derbarê min de bêdiqqetî dikirin û min jî ew rewşa wan ku gunehê wan bi halê min dihat weke kêmasî didît, min carna bi hêrs li erza wan dida. Hingê hate dilê min: “Ew reben bi husn-u zenna zêde texmîn dikin ku eger Seydayê wan bixwaze, yê aferîdeyên rûhanî û cinnî jî jê re xizmetê bikin, hetta dikin jî. Alîkariya manewî ya ku di xizmeta Rîsaleyên Nûr de xweya dike, diyar dike ku nahêle şexsê wî perîşan bibe. Ew ne muhtacê şefqeta me ye.”

   Bi vî şiklî hinek qusûrên wan di xizmetê de çêdibûn. Hetta îro jî yekî yê erebe bianiya, lê ji ber îhmalkariyê ez bi peyatî derketim çûm. Di rêya saetekê de min bi qasî deh saetan eziyet dît. Berî çend rojan min ji yên ku ev qusûra han kiribûn re tiştin gotibûn, ezê niha wan dubare bikim, hûn jî lê guhdarî bikin:

   Çawa ku sirra îxlasê pir eşkere dibe asteng û nahêle ku ez Rîsaleyên Nûr û xizmeta îmanê ji bo xwe ji bo rutbeyên dinyayî û meqamên axretî bi kar bînim, eynî wisa jî ez ditirsim û xwe dûr dikim ku wan tiştên pîroz ji rihetiya xwe re bikim alet, ji bo jiyaneke di ferehetiyê de wan bi kar bînim.