Welhasil: Eger ez bimirim, wezîfeya Nûriye yê bi îxlastir û bêyî reqabet û sûcdarbûnê bi pêş ve here.

   Hem jî bi vê zewqa hindik û muweqqet ku ez lê nagerim; bi vî şêweyê jiyanê û lezzeta ku ji pêşveçûna Rîsaleyên Nûr tê, xilasbûna ji zirarên xwepêçêkirin û melaqiyê heye. Mirov ji êşa hereketên xapînok, sar û nexweş xilas dibe.

   Dîsa ey nefsa min! Ez îsal carekê ji bo war û welatên ku min jiyana xwe ya bi zewq li wan derbas kiribû û min ji dil û can ji wan hez dikir, û ji bo dostên ku min meyla xwe dabû wan û birayên ku ji dûrketina wan pir xemgîn bûbûm bibînim, hinekî bi rastî, hinekî jî xeyalen di zemanê derbasbûyî de geriyam. Te jî dît ku li wî welatê delal min tenê ji sedî yek-dudoyên dostên xwe dîtin. Yên din hemî çûne alema berzexê, ew dîmenên şîrîn yên jiyanê guherîne, ketine rewşeke xemgîn û hezîn. Êdî mirov naxwaze wan cihan bê dost bibîne. Loma jî hê vê jiyanê bernedayî me û ji me re negotî, “heydê derkeve”; divê em bi serfirazî û serbilindî bibêjin, “bi xatirê te” û bi rûyekî sipî dev ji van zewqên xwe yên fanî berbidin.

   Bi hezaran silavan li tevê birayên me dikim û duakarê wan im.

   Birayê we yê nexweş lê pir keyfxweş.

(Emirdağ Lahikası: 148-150)

***

   Di vî zemanê ezîtiyê de, di xizmeta îmanê de, xetera min ya herî mezin, sûc û cînayeta manewî ya herî giran ku min kiriye, ew e ku guya min xizmeta Qur’anê ji pêşveçûna xwe ya maddî û manewî re kiriye alet. Ez hezar carî şukir ji Xwedê re dikim ku di van demên dirêj de bêyî vîna xwe, min xizmeta îmanê ne ji pêşveçûna xwe ya maddî û manewî re, ne ji xilasbûna ji ezabê Dojehê û bextewariya ebedî re û ne jî ji daxwaz û armancên din re kiriye alet. Min hertim astengeke manewî û pir mezin didît ku ez vê xizmetê bi tu awayî ji tu tiştî re nekim alet. Ez jî ecêbmayî dimam.

   Ji xeynî vê, jixwe herkes ji meqamên manewî hez dike û dixwaze bi kirinên baş bextewariya axretê bi dest bixe.