Ya pêşîn: Bêguman xizmeta pîroz ku Rîsaleyên Nûr ji îmanê re dike yê bi mirina min pirtir bi îxlas belav bibe û bi tu şiklî ji karên dinyayê û ezîtiyê re nebe wesîle û bi wesîletiyê jî neyê sûcdarkirin. Ji ber ku ezê ne sax bim, yê ew xizmet bi reqabetê neyê tehrîkkirin, bi aweyekî mukemmeltir û xalîsane dewam bike... Gerçî ku ez sax bim, ezê bikaribim hinekî alîkariyê bikim, lê dijber û rexnegirên girîng ku xêrnexwaziya şexsiyeta min a normal dikin, hingê dikarin wê şexsiyetê sûcdar bikin û bi awayekî bê îxlas zirarê bidin Rîsaleyên Nûr, şagirtên Rîsaleyên Nûr bitirsînin û bidin tirsandin. Ji bilî vê jî, bi razana kesekî ku demekê nobedarî kiriye re, temamê ehlê xeyretê yên daîreya Nûriye hişyar dibin. Di şûna nobedarekî de hezar nobedar tên. Ha ji ber van xalan, helbet dema ku mirin were divê mirov bibêje, “ser seran û ser çavan!”

   Hem madem pirê şagirtên Rîsaleyên Nûr malê xwe, rihetiya xwe, zewqa dinyayê, hetta ku lazim be jiyana xwe jî di xizmeta Nûrê de feda dikin; ey nefsa min, çima tu dixwazî di fedakariyê de ya herî li paş bî?

   Hem jî vê baş bizanibe: Eger mirov di xizmetekê de be ku jiyana baqî ya gelek bêçareyan bi Nûrê xilas dike û dema pêdivî pê çêbû mirov bi memnûnî dev ji jiyana fanî û zehmet ya extiyariyê berde, yan jî dema devjêberdanê bi xwe were; hingê pêqayilbûn û qebûlkirina tiştekî weha şerefeke pir bi lezzet e.

   Ya Duduyan: Mesela, eger mirovekî nekar û zeîf ku nikare heft kîloyan bilind bike, lê di bin heftê kîloyî de be û bi ser de dostên wî jî, wî mirovê nekar bihêz bizanibin, dev jê berdin ku alîkariya wî bikin, rabin bi ser de alîkariyê jê bixwazin. Êdî ew mirovê bêçare jî ji bo ku husn-u zenna wan vala dernexe yan jî ji bo ku xwe piçûk û zeîf nîşan nede, bi şiklekî sar û bi riyakarî û bi zehmetiya di bin wî barê giran de, rabe bike ku xwe weke mirovekî mezin û bihêz nîşan bide, çiqasî tiştekî bêmane, biêş û zehmet e; eynî bi wî şiklî jî, ey nefsa emmareya ku ketiye nav hissên kor!