Di destpêka Hurriyetê de, bi munasebeta ku Sultan Reşad* çûbû Rûmeliyê, min jî bi navê bajarên rojhilat pê re hevaltî kir. Di tirênê de ez û du hevalên zanyarên mekteban ji xwe re axivîn. Ji min pirsîn:
- Gelo hemiyeta dînî yan hemiyeta millî bihêztir û lazimtir e?
Min jî got:
- Li cem me mislimanan dîn û milliyet yek in. Tenê cudatiyên îtibarî, zahirî û arizî hene. Dîn jiyana milliyetê û rûhê wê ye. Dema ku mirov bi awayekî cihê li herduyan mêze bike; am û xas dikevin bin hemiyeta dînî. Ji sedî yek jî dikeve bin hemiyeta millî ku menfaeta xwe ya şexsî qurbanî menfaeta milletê xwe dike. Naxwe divê di nav mafê giştî de hemiyeta dînî esas be, hemiyeta millî jî jê re xizmetkar be, weke kelehekê jê re bibe hêz. Bi taybetî jî em Rojhilatî, ne mîna Rojavayiyan in. Di nav me de tişta ku di dilan de hakim e, hissa dînî ye. Qedera ezelî pirtirê pêxemberan li Rojhilat şandine. Ev jî îşaret dike ku hissa dînî dikare rojhilat hişyar bike û bi pêş ve bibe. Esra Seadetê û tabiîn ji vê re delîlên eşkere ne.
(İçtimaî Dersler, Hutbe-i Şamiye: 63)
***
Fedakarî-Feraxet
Birayên ezîz, rast, sebatkar û muxlis,
Hem nefsa min hem jî yên ku têkiliya wan bi min re heye, ji min pirsekê dikin ku hem ji hêla maddî hem jî ji ya manewî ve pir girîng e.
Dibêjin: Çima berevajî herkesî -ku kesî weha nekiriye- tu li hêzên pir girîng yên ku alîkariya te bikin nanêrî, xwe ji wan vedidî. Şagirtên Rîsaleyên Nûr yên xas jî di vir de hevdeng in; eger tu wan meqamên bilind ku teklîfî te dikin qebûl bikî, yê bibe sebebê belavbûna Rîsaleyên ku herkes muhtacê wan e û yê pêşiya wan vebike. Çima tu qebûl nakî û xwe didî paş?
