Bersiv: Madem wisa ye guhdarî bikin guhên xwe tam vebikin. Himmeta Ermeniyekî ku bi fikrê milliyetê hişyar bûye, temamê gelê wî ye. Mîna ku gelê wî piçûk bûbe, bûbe ew bi xwe, yan jî ew gel di dilê wî de bi cih bûbe. Rûhê wî çiqasî şîrîn û hêja be jî, gelê wî li cem wî şîrîntir û mezintir e. Ku hezar rûhên wî jî hebin, yê bi fedakirina wan îftîxar bike, lewra ew li gora xwe fireh difikire. Lê heçî ya we ye -ez niha nabêjim- mêrekî we berê hişyar nebûye, rûmeta gel hîn nebûye; tenê li menfaetekê, armancekê yan jî li rûmeta mirovekî yan jî ya eşîrekê fikiriye, teng fikiriye. Helbet herkes jiyana xwe ya şîrîn ji tiştên weha piçûk re feda nake. Lê mesela eger we jî mîna wan bi fikra millî ^(Haşiye)  mêze bikira, we yê lehengiya xwe bi xelk û alemê bida qebûlkirin û hûnê derketana mertebeyên bala. Eger Ermenî jî mîna we sereser re û teng bifikiriyana, yê tirsonek û sefîl bûna.

   Bi rastî jî qabiliyeta we ya mêraniyeke bêhempa heye. Lewra mirovekî ku ji bo pênc qurûş menfaet, yan ji bo piçek îtibar û şerefê, yan jî ji bo ku xelk jê re bibêjin, “filankes çi mêrek e” li ber fermanên piçûk jî jiyana xwe piçûk dibîne, rûmeta axayê xwe mezin dike; ma eger ew mirov hişyar bibe, hezar rûhê wî jî hebin yê piçûk nebîne û ji milliyeta xwe re ku weke xezîneyan giranbiha ye, feda neke? Helbet mirovê ku ji bo deh qurûşan jiyana xwe dide, yê bi hezar dilî ji bo deh weraqeyan bide.

(İçtimaî Dersler, Münazarat: 125-126)

***

   Ez vê jî bi dilekî kul û xemgîr ji we re bibêjim: Çawa qismekî biyaniyan malê me yê hêja û welatên me ji me standin û ji bedêla wan ve jî bihayekî rizî dan me; eynî bi wî şiklî exlaqê xweş û hinek taybetmendiyên exlaqê xweş yên derbarê jiyana civakî de jî ji me standin û ji pêşveçûna xwe re kirin bingeh. Bihayê wê jî exlaqê xirab û taybetmendiyên sefîhane ne.